Η άλλη επιλογή θα ήταν να συνεχίσει να επιτρέπει σε μια ομάδα ‘αντιεξουσιαστών’, συνδικαλιστών και κομουνιστών ακτιβιστών να συνεχίσουν την κατάληψη του Δημαρχείου, καταργώντας έτσι στην πράξη κάθε δημοκρατική διαδικασία. Ο Δήμαρχος της πόλης όμως δεν έχει το δικαίωμα να καταργεί τον εαυτό του. Όποιο κι αν είναι το αίτημα, δίκαιο ή άδικο, η διεκδίκησή του οφείλει να γίνεται στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του Δήμου, ή ενδεχομένως και στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Πολύ συχνά στις δημοκρατίες (στη δική μας μάλλον συχνότερα από ό,τι θα έπρεπε), υπάρχουν πολίτες ή ομάδες πολιτών που αδικούνται – από αποφάσεις των κυβερνήσεων, των δημοτικών αρχών, ακόμη και των δικαστών. Θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι όσο καλούμαστε να παίρνουμε αποφάσεις ως κοινωνία, είναι αναπόφευκτο να υπάρχει κάποιος που μπορεί να θεωρήσει ότι αδικείται. Όσες δικλίδες ασφαλείας κι αν έχουμε θεσπίσει (ατομικά δικαιώματα, ισονομία, ελεύθερες εκλογές), τέτοιου είδους συγκρούσεις συμφερόντων είναι απολύτως φυσικές και δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα εξαφανιστούν. Αν όμως κάθε φορά που βρισκόμαστε, ή θεωρούμε ότι βρισκόμαστε, στη θέση του αδικημένου καταφεύγουμε στη βία, τότε ο ίδιος ο πολιτισμός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας κινδυνεύει να μεταλλαχθεί σε προσοδοθηρική οχλοκρατία.
Αυτό που θα έπρεπε βέβαια να αναρωτηθούμε είναι αν αυτές οι ομάδες πίεσης που καταφεύγουν στη βία έχουν όντως το οποιοδήποτε ενδιαφέρον να προστατέψουν το δημοκρατικό πολιτισμό. Το ΚΚΕ για παράδειγμα εξακολουθεί τα τελευταία 100 περίπου χρόνια να πιστεύει ότι «η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας» και είναι διατιθέμενοι να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους ώστε να επιταχύνουν αυτή την κατεύθυνση προετοιμάζοντας το έδαφος για τη «σοσιαλιστική επανάσταση». Το ίδιο δε το συνδικαλιστικό όργανο των συμβασιούχων δηλώνει: «οργανώνουμε τον εξωδικαστικό μας αγώνα με ιδιαίτερη ένταση υιοθετώντας την γνώμη του Ν. Καζατζάκη ‘καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται’».
Πως μπορεί λοιπόν κάποιος δήμαρχος να απαντήσει σε μια ομάδα που κάνει κατάληψη του Δημαρχείου και δεν επιτρέπει καν στο Δημοτικό Συμβούλιο να συνεδριάσει; Πως θα απαντούσε ένας πρωθυπουργός, ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, αν κάποια ομάδα αποφάσιζε να κλείσει τη Βουλή; Όσο κι αν είναι άχαρη η επίκληση της αστυνομίας, η Δημοτική Αρχή δεν είχε πολλές επιλογές. Ακόμη κι αν τα αιτήματα των πρώην συμβασιούχων στις δημοτικές επιχειρήσεις ήταν δίκαια. Που δεν είναι καν, στις περισσότερες περιπτώσεις.
Όταν κάποιος προσλαμβάνεται με σύμβαση έργου ή σύμβαση ορισμένου χρόνου, η σύμβαση αυτή δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σημαίνει μονιμοποίηση: όταν ο ορισμένος χρόνος ή το έργο ολοκληρωθεί, λήγει και η σύμβαση. Όταν η όποια σύμβαση δεν καλύπτει τις προϋποθέσεις που θέτει η σχετική νομοθεσία, η σύμβαση αυτή είναι παράνομη. Δεν υπάρχει καμία πολυπλοκότητα σε αυτά τα δεδομένα. Είναι φυσικό – για την ελληνική πραγματικότητα – κάποιοι να ελπίζουν σε μια μόνιμη θέση στο δημόσιο. Είναι επίσης αναμενόμενο κάποιοι πολιτικοί να έχουν δώσει υποσχέσεις που δεν μπορούν να εκπληρώσουν. Είναι άδικη ωστόσο η απαίτηση, το βάρος αυτών των υποσχέσεων, όπως και των επιθυμιών κάποιων πολιτών, να το επωμιστεί ο Δήμος – εμείς δηλαδή, οι υπόλοιποι πολίτες. Αν η Δημοτική Αρχή θεωρεί ότι η πόλη χρειάζεται προσωπικό που θα καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες, δεν μένει παρά να διοργανώσει ανοιχτό και αδιάβλητο διαγωνισμό αναζητώντας τα πρόσωπα με τα καλύτερα προσόντα για τη βέλτιστη εξυπηρέτηση των πολιτών.
Το Πανελλήνιο Συντονιστικό των Συμβασιούχων απαντά: «Εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε πώς βρήκαν τον τρόπο μονιμοποίησης 270 συμβασιούχων της βουλής, εκ των οποίων μάλιστα, κάποιες γυμνάστριες με μόλις 6 ημερών προϋπηρεσία.» Κι έχουν απόλυτο δίκιο να αναρωτιούνται. Και θα είχαν απόλυτο δίκιο να ζητούν την εφαρμογή του νόμου και σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν το κάνουν όμως. Αυτό που ζητούν είναι η γενίκευση της παρανομίας και της διαφθοράς.
Η ύπαρξη δημόσιων υπηρεσιών είναι ένα μάλλον αναγκαίο κακό στις σύγχρονες δημοκρατίες. Ας φροντίσουμε όμως να τις προφυλάξουμε από τα πελατειακά συστήματα κομμάτων και δήθεν ανεξάρτητων δημοτικών κινήσεων. Κι ας φροντίσουμε επιτέλους οι ανάγκες μας να εξυπηρετούνται σε τέτοιο επίπεδο που να μπορεί να καλύπτει έστω και τις ελάχιστες προϋποθέσεις ανταποδοτικότητας του κόστους που αναλαμβάνουμε ως πολίτες κι ως φορολογούμενοι. Κι ας μην ξεχνάμε: η όποια συναλλαγή με διεφθαρμένους πολιτικούς απαιτεί και τη συμμετοχή διεφθαρμένων πολιτών.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου