Καθώς κατεβαίνεις την İstiklal από την πλατεία Taxim προς τον πύργο του Γαλατά, απέναντι από την πρεσβεία της Σουηδίας – στο δεξί σου χέρι - θα βρεις ένα μικρό στενάκι που οδηγεί στο ‘soho’ της Ιστανμπούλ. Μια γειτονιά που, συνεπής με την παράδοση της πόλης, χωράει όλα τα χρώματα και τις γεύσεις του κόσμου. Από γεμιστά μύδια σε πάγκους στη μέση του δρόμου - για τους πιο τολμηρούς – μέχρι cocktails, long drinks και πίτσες – για τους πιο παραδοσιακούς τουρίστες, η πόλη λάμπει από την πολυπολιτισμική φιλοξενία της. Όπου ‘φιλοξενία’ δεν σημαίνει τυπική ευγένεια και απλή ανεκτικότητα (αξίες που έτσι κι αλλιώς δεν θα πρέπει να υποτιμούμε), αλλά πραγματική διάθεση των ντόπιων να σε κάνουν να αισθανθείς την πόλη σαν σπίτι σου και γίνεις κι εσύ κομμάτι της πολυφωνίας της.
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
Η Δανία του Νότου
Βουκουρέστι, Ρουμανία, Ιανουάριος 2011.
Στην πλατεία Unirii, και παρά τη faux μεγαλοπρέπεια (κατάλοιπο της περιόδου Τσαουσέκου), έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια από τις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Από τα καταστήματα, τις τράπεζες, τα fast-food καφενεία, μέχρι το κυκλοφοριακό χάος και το γκρίζο της εγκατάλειψης στις προσόψεις των πολυκατοικιών, θα δυσκολευτείς πολύ να εντοπίσεις τις διαφορές. Υπάρχει όμως και κάτι που όντως διαφέρει έντονα. Στην άκρη της πλατείας, οι πιάτσες των ταξί είναι αρκετά πιο ασύμμετρες σε σύγκριση με τις πολύ αυστηρά τακτοποιημένες σειρές των ελληνικών πόλεων. (Τα ταξί είναι ο μόνος ίσως επαγγελματικός κλάδος που σέβεται τη «σειρά» στη χώρα μας.) Στο Βουκουρέστι, η διεκδίκηση του επόμενου επιβάτη είναι παιχνίδι χώρου και οι οδηγοί των ταξί αγωνίζονται μεταξύ τους για να τοποθετήσουν τα οχήματά τους στην πιο πλεονεκτική θέση: όσο πιο κοντά γίνεται στο πεζοδρόμιο και, κατά προτίμηση, δίπλα σε κάποια διασταύρωση. Κι αυτό γιατί οι πελάτες τους δεν είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν το πρώτο όχημα στη σειρά. Έχουν το, για τη χώρα μας απίστευτα παράξενο, δικαίωμα της επιλογής.
Στην πλατεία Unirii, και παρά τη faux μεγαλοπρέπεια (κατάλοιπο της περιόδου Τσαουσέκου), έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια από τις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Από τα καταστήματα, τις τράπεζες, τα fast-food καφενεία, μέχρι το κυκλοφοριακό χάος και το γκρίζο της εγκατάλειψης στις προσόψεις των πολυκατοικιών, θα δυσκολευτείς πολύ να εντοπίσεις τις διαφορές. Υπάρχει όμως και κάτι που όντως διαφέρει έντονα. Στην άκρη της πλατείας, οι πιάτσες των ταξί είναι αρκετά πιο ασύμμετρες σε σύγκριση με τις πολύ αυστηρά τακτοποιημένες σειρές των ελληνικών πόλεων. (Τα ταξί είναι ο μόνος ίσως επαγγελματικός κλάδος που σέβεται τη «σειρά» στη χώρα μας.) Στο Βουκουρέστι, η διεκδίκηση του επόμενου επιβάτη είναι παιχνίδι χώρου και οι οδηγοί των ταξί αγωνίζονται μεταξύ τους για να τοποθετήσουν τα οχήματά τους στην πιο πλεονεκτική θέση: όσο πιο κοντά γίνεται στο πεζοδρόμιο και, κατά προτίμηση, δίπλα σε κάποια διασταύρωση. Κι αυτό γιατί οι πελάτες τους δεν είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν το πρώτο όχημα στη σειρά. Έχουν το, για τη χώρα μας απίστευτα παράξενο, δικαίωμα της επιλογής.
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Περιμένοντας τους Bαρβάρους
Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,Είναι μάλλον πολιτικά αφελής όποιος δεν μπορεί να διακρίνει το συσχετισμό μεταξύ της πρόσφατης εκλογικής ενίσχυσης της ακροδεξιάς και της ανέγερσης του Μεγάλου Τείχους («φράχτη» ύψους 3 μέτρων, μήκους 12.5 χλμ, εξοπλισμένου με θερμικές κάμερες και ανιχνευτές κίνησης) στον Έβρο.
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
[Κ.Π. Καβάφης - Περιμένοντας τους Bαρβάρους]
