Για πολλά χρόνια τώρα δίνουμε την εντύπωση ότι όχι απλώς ανεχόμαστε την άγνοια, αλλά και συχνά την επικροτούμε ως δείγμα αυθεντικής λαϊκότητας. Η αβάσταχτη μετριότητα της κυρίαρχης πολιτικής σκέψης είναι δικό μας συλλογικό κατασκεύασμα. Μια αποτυχία της εκλογικής αγοράς. Αναζητώντας στους πολιτικούς μας τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, σπρώξαμε σε ηγετικές θέσεις τους χειρότερους γείτονές μας.
Έτσι, όταν κάποιος υπουργός της κυβέρνησης δηλώνει άγνοια για το σημαντικότερο ίσως πολιτικό κείμενο της τελευταίας εικοσαετίας, μουδιάζουμε λιγάκι αλλά δεν αισθανόμαστε ούτε στο ελάχιστο προδομένοι. «Δεν διάβασα το Μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν δική μου δουλειά.» Ούτε κι εμείς το διαβάσαμε άλλωστε, είχαμε κι εμείς άλλες υποχρεώσεις. Δεν ήταν δική μας δουλειά. Έτσι δεν είναι; Όχι ακριβώς. Δεν αρκεί πια το αναμάσημα της δημοσιογραφικής κοινοτοπίας για να σταθούμε ως υπεύθυνοι πολίτες μπροστά στην κάλπη.