Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Αγαπητέ διαδηλωτή...

Leave a Comment
Χτες και προχτές βρέθηκες στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας μαζί με τις συντεχνίες και τους κομουνιστές για να διαδηλώσεις ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. (Ή, τουλάχιστο, αυτό υποθέτω.)
Κατανοώ γιατί οι κομουνιστές βρίσκονται στους δρόμους. Πιστεύουν ότι η κατάρρευση του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας είναι αναπόφευκτη και έχουν αναλάβει το χρέος να την επισπεύσουν οδηγώντας την κοινωνία σε μια μόνιμη πορεία κλιμάκωσης της βίας  και της πολιτικής αστάθειας. Κατανοώ και γιατί οι συντεχνίες έχουν εξαγριωθεί. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας αισθάνονται ότι απειλούνται τα προνόμιά τους. Όχι ότι έχουν ακόμη απειληθεί άμεσα, μιας και ούτε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έχει προχωρήσει όπως θα έπρεπε, ούτε βέβαια έχει γίνει ακόμη κάποια ιδιωτικοποίηση, όπως σχεδιάστηκε.


Δεν έχω όμως ακόμη κατανοήσει ποια είναι η δική σου στάση. Είμαι σίγουρος ότι έχεις πλέον αγανακτήσει, αισθάνεσαι οργισμένος, προδομένος ίσως, απελπισμένος. Η συνεχής αύξηση των φόρων σού έχει στερήσει το λιγοστό εισόδημα που σου είχε απομείνει από το χτύπημα της κρίσης και έχεις κουραστεί να είσαι ο εύκολος στόχος των κυβερνητικών επιλογών. Βλέπεις το χειμώνα να πλησιάζει και δεν μπορείς να βρεις λύσεις. Έχεις απογοητευτεί από την απραγία της κυβέρνησης, από τις ισοπεδωτικές λύσεις της τελευταίας στιγμής, από τα συνεχή διλλήματα. Αδυνατείς να κατανοήσεις πως γίνεται και η κυβέρνηση συνεχίζει να ψηφίζει νόμους που αδυνατεί να εφαρμόσει και επιμένει σε εξαγγελίες που αδυνατεί να υλοποιήσει. Θυμάσαι μάλλον και το Μνημόνιο Ι που, πέρα από τις φορολογικές επιβαρύνσεις, σχεδόν καμία από τις διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε δεν έγιναν πραγματικότητα. Βλέπεις γύρω σου την κρίση να βαθαίνει και την ανομία να εξαπλώνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής.
Κουράστηκες πραγματικά να γίνεσαι θύμα του «αγώνα» του κάθε συνδικάτου και των ορέξεων του κάθε μεγαλο-συνδικαλιστή. Αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, είτε έχεις χάσει ήδη τη δουλειά σου, είτε βλέπεις την πιθανότητα να συμβεί το χειρότερο να αυξάνεται τρομακτικά. Αν είσαι δημόσιος υπάλληλος, εξοργίζεσαι από την τακτική των οριζόντιων απολύσεων που απειλούν την καριέρα σου ενώ επιτρέπουν στον κηφήνα του διπλανού γραφείου να συνεχίζει την ανέμελη ζωή του και να επιμένει να παρεμποδίζει και τη δική σου προσπάθεια να εξυπηρετήσεις τους συμπολίτες σου.

Τα κατανοώ όλα αυτά κι εξοργίζομαι κι εγώ όπως εσύ. Στην ίδια χώρα ζούμε και, όπως έχουμε καταντήσει, είναι αδύνατο να μην εξοργιζόμαστε από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό όμως που αδυνατώ, πραγματικά αδυνατώ, να κατανοήσω είναι γιατί ανέχθηκες να συμπορευτείς με τους ίδιους ανθρώπους που μας οδήγησαν ως εδώ. Γιατί πρέπει να είμαστε πλέον ειλικρινείς. Δεν οδηγηθήκαμε στο σημερινό ναδίρ από κανένα ξένο κέντρο αποφάσεων, καμία διεθνή συνομωσία, κανένα «κερδοσκοπικό» σχέδιο. Αν θέλεις, η διεθνής οικονομική κρίση έπαιξε κάποιο ρόλο – μόνο όμως στο να αναδείξει παθογένειες της οικονομίας μας που αργά ή γρήγορα (πιθανότατα πάρα πολύ γρήγορα) θα έβγαιναν στην επιφάνεια έτσι κι αλλιώς. Σίγουρα υπάρχουν και κερδισμένοι από την κατάντια μας. Αντί όμως να τους πετροβολούμε που κάνουνε καλά τη δουλειά τους (να δημιουργούν κέρδη για τους πελάτες τους), θα έπρεπε μάλλον να τους ευγνωμονούμε που ξεσκέπασαν τη μεγάλη μπλόφα της πολιτικής που ακολουθούσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Αν δεν το είχαν κάνει (και αργήσανε ομολογουμένως πάρα πολύ), ποιος ξέρει πόσο πιο βαθειά θα είχαμε πέσει από την ανευθυνότητα της πολιτικής μας μηχανής.

Μπορούμε να περάσουμε ατέλειωτες ώρες συζητώντας ποιος έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Να μιλήσουμε για τις καταραμένες δεκαετίες του 1980, του 1990, του 2000. Δεν έχουμε όμως σήμερα το χρόνο για ιστορικές αναδρομές. Κι αν έχεις κι εσύ ψηφίσει όλα αυτά τα χρόνια ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, όπως περίπου 8 στους 10 συμπολίτες μας, φέρεις κι εσύ κάποιο μερίδιο ευθύνης. (Ποιες άλλες επιλογές είχες όμως θα μου πεις…) Δεν θα βρούμε όμως λύση κοιτώντας στο παρελθόν. Και σίγουρα όχι κατεβαίνοντας στους δρόμους μαζί με όλους αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, πουθενά και ποτέ (αντί του «εδώ και τώρα» που μας λέγανε παλαιότερα).
Και τι μπορούμε να κάνουμε; Μακάρι να υπήρχανε εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχουν όμως. Και δεν μπορώ να δω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε πέρα από τα παρακάτω. (Αν έχεις κάποια άλλη ιδέα, ευχαρίστως να τη συζητήσουμε.)

Πρώτο: Να σπρώξουμε την κυβέρνηση να επιταχύνει τους ρυθμούς των διαθρωτικών μεταρρυθμίσεων αντί να επιμένει στην εύκολη λύση της υπερ-φορολόγησης. Η μείωση των δαπανών, οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση της αγοράς δεν μπορούν πια να περιμένουν. Ειδάλλως, σε δύο μήνες από τώρα θα είμαστε στην ίδια θέση και θα συζητάμε ξανά τα ίδια πράγματα - μόνο που όλα θα είναι αρκετά πιο σκοτεινά.
Δεύτερο: Να μεταρρυθμίσουμε το μικρόκοσμό μας. Να πάψουμε πλέον να ανεχόμαστε τη βία της καθημερινότητας. Κι αν τα καταφέρουμε, αυτή θα είναι η μεγάλη επανάσταση της εποχής μας.

Κι αν αποτύχουμε, ξαναπροσπαθούμε. Και στις επόμενες εκλογές, ας σκεφτούμε καλά (χωρίς συναισθηματισμούς) πριν αποφασίσουμε ποιο κόμμα θα στηρίξουμε. Δεν μπορώ δυστυχώς να σκεφτώ κάτι άλλο.

Φιλικά,
Γιώργος