Συχνά, τα όσα διαδραματίζονται στους δέκτες της τηλεόρασής μας μάς φαίνονται ξένα, αδιάφορα, πολύ μακριά από την πραγματικότητά μας. Παρακολουθώντας τα γεγονότα στη Λιβύη δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα σε μια κινηματογραφική παραγωγή και την αλήθεια της βαρβαρότητας που διαδραματίζεται δίπλα μας. Με ευκολία τότε καταφεύγουμε σε ανέξοδα συμπεράσματα και αφήνουμε τη φαντασία μας να παρασυρθεί από σενάρια συνομωσίας και διεθνείς ίντριγκες, όπως ακριβώς στα σενάρια των αγαπημένων μας ταινιών.
Ας φανταστούμε λοιπόν και το παρακάτω σενάριο:
Η Ελληνική Αεροπορία βομβαρδίζει τις τελευταίες δύο εβδομάδες την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Το πυροβολικό και οι μισθοφόροι των Ειδικών Δυνάμεων έχουν περικυκλώσει τα Γιάννενα και καθεστωτικοί ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται τοποθετημένοι γύρω από σχεδόν όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας. Τα θύματα ξεπερνούν τους 1000 αλλά ο ακριβής αριθμός των νεκρών είναι αδύνατο να προσδιοριστεί μιας και όλοι οι ξένοι ανταποκριτές έχουν εκδιωχτεί από τη χώρα. Σύμφωνα δε με διεθνή πρακτορεία ειδήσεων δεκάδες χιλιάδες προσφύγων έχουν πλέον αρχίσει να πολιορκούν τα σύνορα με την Αλβανία.
Μετά από 42 χρόνια ασυδοσίας, ο «Αδερφός Ηγέτης» ξεπερνά κάθε όριο αγριότητας στρέφοντας το στρατό της χώρας κατά του ίδιου του λαού του. Ο Ελληνικός λαός όμως είναι πια αποφασισμένος να απαλλαγεί από τον εθνικοσοσιαλιστή δικτάτορα. Αψηφώντας το οπλοστάσιο του σατανικού ηγέτη, κατεβαίνει στους δρόμους διεκδικώντας δημοκρατία κι ελεύθερες εκλογές. Κι όλες οι αντιδικτατορικές δυνάμεις κάνουν εκλύσεις στη διεθνή κοινότητα να τους προστατέψει από τα παρανοϊκά σχέδια του καθεστώτος. (Όλες, με την εξαίρεση βέβαια του σταλινικού ΚΚΕ που καταδικάζει τον ξεσηκωμό κι επιμένει ότι «καλύτερα φέσι εθνικοσοσιαλιστικό, παρά τιάρα νατοϊκή».)
Σε πρόσφατη έρευνα της Κάπα Research, 56.8% των συμπολιτών μας φαίνεται να πιστεύουν ότι «η απόφαση των δυτικών δυνάμεων για αεροπορική επέμβαση στη Λιβύη ήταν μία λάθος απόφαση». Κι αν το γενικότερο πνεύμα αδιαφορίας μπορεί ίσως να εξηγήσει, χωρίς να δικαιολογεί, αυτό το τρομακτικό ποσοστό, πώς εξηγείται το παρακάτω δεδομένο (από την ίδια έρευνα); 20% πιστεύουν ότι ο Καντάφι πρέπει «να αντισταθεί με κάθε τρόπο ώστε να διατηρήσει την εξουσία». Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση πέρα του χειρότερου είδους πολιτικής κατάπτωσης, αυτού του κομματικού κυνισμού. Ενός κυνισμού που μπορεί να αποδεχτεί κάθε αθλιότητα, αρκεί να στρέφεται κατά της δαιμονικής Δύσης.
«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο επιτήδειος ουδέτερος των περιφερειακών εξελίξεων», δήλωσε ο πρωθυπουργός ενημερώνοντας τη Βουλή για τη συμμετοχή της χώρας μας στις εξελίξεις στη Λιβύη. Ευτυχώς! Αν και έχω μια μικρή διαφωνία με την παραπάνω φράση. Στις άνισες μάχες, δεν υπάρχει η επιλογή της ουδετερότητας: η επιλογή της μη-παρέμβασης στη Λιβύη είναι ουσιαστικά ισοδύναμη με στήριξη του καθεστώτος. Κι όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα συνανθρώπων μας καταπατούνται τόσο βάναυσα, όταν μας ζητάνε τη βοήθειά μας, όταν οι γείτονές τους ζητούν διεθνή λύση, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νομιμοποιεί την επέμβαση, δεν έχουμε άλλη επιλογή από αυτή της άμεσης συμμετοχής. Όταν άμαχοι βρίσκονται στο στόχαστρο σατανικών ηγετών έννοιες όπως «εδαφική ακεραιότητα» και «εθνική κυριαρχία» είναι απολύτως κενές περιεχομένου.
«Τα δήθεν ανθρωπιστικά τους προσχήματα είναι πέρα για πέρα παραπλανητικά! Αποτελούν στάχτη στα μάτια των λαών! Ο πραγματικός τους στόχος είναι οι υδρογονάνθρακες της Λιβύης» υπογράφει το ΚΚΕ. Ας υποθέσουμε ότι οι ανθρωπιστές του ΚΚΕ (που έμεναν βέβαια σιωπηλοί όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στα εγκλήματα και τις γενοκτονίες των συνοδοιπόρων τους) έχουν δίκιο. Ας υποθέσουμε ότι όλοι εμείς έχουμε μόνο στόχο να αποκτήσουμε τον έλεγχο των πετρελαίων της Λιβύης και είμαστε παντελώς αδιάφοροι για τις δολοφονίες των αμάχων και τα εγκλήματα του καθεστώτος. Τι κι αν το κίνητρο των κυβερνήσεών μας είναι τόσο ταπεινό αν το αποτέλεσμα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής;
Διαβάζουμε επίσης ότι είναι υποκριτική η στάση της Δύσης που παρεμβαίνει με τόση ζέση στη Λιβύη ενώ παραμένουμε ουδέτεροι στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν, στη Σαουδική Αραβία. Η ένσταση αυτή προέρχεται από αυτούς που αναζητούν συνομωσίες και φανταστικά λόμπυ πίσω από την απόφαση της Δύσης να παρέμβει στο ζήτημα της Λιβύης, και το τραγικό είναι ότι έχουν όντως δίκιο. (Αν και θα έπρεπε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες – οι εξεγερμένοι του Μπαχρέιν δεν έχουν ζητήσει τη βοήθεια ή την παρέμβασή μας.) Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να μας αποτρέψει από το να προστατέψουμε τους άμαχους της Λιβύης από τις δολοφονικές διαθέσεις του Καντάφι. Θα έπρεπε μάλλον να μας προβληματίσει γιατί δεν πιέζουμε τις κυβερνήσεις μας να παρέμβουν καταδικάζοντας και τα δικτατορικά καθεστώτα που βασανίζουν και τον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο εδώ και δεκαετίες.
Ας φανταστούμε λοιπόν και το παρακάτω σενάριο:
Η Ελληνική Αεροπορία βομβαρδίζει τις τελευταίες δύο εβδομάδες την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Το πυροβολικό και οι μισθοφόροι των Ειδικών Δυνάμεων έχουν περικυκλώσει τα Γιάννενα και καθεστωτικοί ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται τοποθετημένοι γύρω από σχεδόν όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας. Τα θύματα ξεπερνούν τους 1000 αλλά ο ακριβής αριθμός των νεκρών είναι αδύνατο να προσδιοριστεί μιας και όλοι οι ξένοι ανταποκριτές έχουν εκδιωχτεί από τη χώρα. Σύμφωνα δε με διεθνή πρακτορεία ειδήσεων δεκάδες χιλιάδες προσφύγων έχουν πλέον αρχίσει να πολιορκούν τα σύνορα με την Αλβανία.
Μετά από 42 χρόνια ασυδοσίας, ο «Αδερφός Ηγέτης» ξεπερνά κάθε όριο αγριότητας στρέφοντας το στρατό της χώρας κατά του ίδιου του λαού του. Ο Ελληνικός λαός όμως είναι πια αποφασισμένος να απαλλαγεί από τον εθνικοσοσιαλιστή δικτάτορα. Αψηφώντας το οπλοστάσιο του σατανικού ηγέτη, κατεβαίνει στους δρόμους διεκδικώντας δημοκρατία κι ελεύθερες εκλογές. Κι όλες οι αντιδικτατορικές δυνάμεις κάνουν εκλύσεις στη διεθνή κοινότητα να τους προστατέψει από τα παρανοϊκά σχέδια του καθεστώτος. (Όλες, με την εξαίρεση βέβαια του σταλινικού ΚΚΕ που καταδικάζει τον ξεσηκωμό κι επιμένει ότι «καλύτερα φέσι εθνικοσοσιαλιστικό, παρά τιάρα νατοϊκή».)
Σε πρόσφατη έρευνα της Κάπα Research, 56.8% των συμπολιτών μας φαίνεται να πιστεύουν ότι «η απόφαση των δυτικών δυνάμεων για αεροπορική επέμβαση στη Λιβύη ήταν μία λάθος απόφαση». Κι αν το γενικότερο πνεύμα αδιαφορίας μπορεί ίσως να εξηγήσει, χωρίς να δικαιολογεί, αυτό το τρομακτικό ποσοστό, πώς εξηγείται το παρακάτω δεδομένο (από την ίδια έρευνα); 20% πιστεύουν ότι ο Καντάφι πρέπει «να αντισταθεί με κάθε τρόπο ώστε να διατηρήσει την εξουσία». Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση πέρα του χειρότερου είδους πολιτικής κατάπτωσης, αυτού του κομματικού κυνισμού. Ενός κυνισμού που μπορεί να αποδεχτεί κάθε αθλιότητα, αρκεί να στρέφεται κατά της δαιμονικής Δύσης.
«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο επιτήδειος ουδέτερος των περιφερειακών εξελίξεων», δήλωσε ο πρωθυπουργός ενημερώνοντας τη Βουλή για τη συμμετοχή της χώρας μας στις εξελίξεις στη Λιβύη. Ευτυχώς! Αν και έχω μια μικρή διαφωνία με την παραπάνω φράση. Στις άνισες μάχες, δεν υπάρχει η επιλογή της ουδετερότητας: η επιλογή της μη-παρέμβασης στη Λιβύη είναι ουσιαστικά ισοδύναμη με στήριξη του καθεστώτος. Κι όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα συνανθρώπων μας καταπατούνται τόσο βάναυσα, όταν μας ζητάνε τη βοήθειά μας, όταν οι γείτονές τους ζητούν διεθνή λύση, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νομιμοποιεί την επέμβαση, δεν έχουμε άλλη επιλογή από αυτή της άμεσης συμμετοχής. Όταν άμαχοι βρίσκονται στο στόχαστρο σατανικών ηγετών έννοιες όπως «εδαφική ακεραιότητα» και «εθνική κυριαρχία» είναι απολύτως κενές περιεχομένου.
«Τα δήθεν ανθρωπιστικά τους προσχήματα είναι πέρα για πέρα παραπλανητικά! Αποτελούν στάχτη στα μάτια των λαών! Ο πραγματικός τους στόχος είναι οι υδρογονάνθρακες της Λιβύης» υπογράφει το ΚΚΕ. Ας υποθέσουμε ότι οι ανθρωπιστές του ΚΚΕ (που έμεναν βέβαια σιωπηλοί όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στα εγκλήματα και τις γενοκτονίες των συνοδοιπόρων τους) έχουν δίκιο. Ας υποθέσουμε ότι όλοι εμείς έχουμε μόνο στόχο να αποκτήσουμε τον έλεγχο των πετρελαίων της Λιβύης και είμαστε παντελώς αδιάφοροι για τις δολοφονίες των αμάχων και τα εγκλήματα του καθεστώτος. Τι κι αν το κίνητρο των κυβερνήσεών μας είναι τόσο ταπεινό αν το αποτέλεσμα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής;
Διαβάζουμε επίσης ότι είναι υποκριτική η στάση της Δύσης που παρεμβαίνει με τόση ζέση στη Λιβύη ενώ παραμένουμε ουδέτεροι στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν, στη Σαουδική Αραβία. Η ένσταση αυτή προέρχεται από αυτούς που αναζητούν συνομωσίες και φανταστικά λόμπυ πίσω από την απόφαση της Δύσης να παρέμβει στο ζήτημα της Λιβύης, και το τραγικό είναι ότι έχουν όντως δίκιο. (Αν και θα έπρεπε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες – οι εξεγερμένοι του Μπαχρέιν δεν έχουν ζητήσει τη βοήθεια ή την παρέμβασή μας.) Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να μας αποτρέψει από το να προστατέψουμε τους άμαχους της Λιβύης από τις δολοφονικές διαθέσεις του Καντάφι. Θα έπρεπε μάλλον να μας προβληματίσει γιατί δεν πιέζουμε τις κυβερνήσεις μας να παρέμβουν καταδικάζοντας και τα δικτατορικά καθεστώτα που βασανίζουν και τον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο εδώ και δεκαετίες.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου