Let me tell you how it will be;Έχουμε όλοι συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι οφείλουμε να συμβάλουμε στα κοινά έξοδα της πολιτείας μας. Δεν είναι παράλογο όμως να θεωρούμε τις παρακάτω δύο προϋποθέσεις ως αυτονόητες γι αυτή μας τη συμμετοχή: α) το βάρος να μην είναι υπέρογκο των εσόδων μας – να μη δυσκολεύεται δηλαδή δυσανάλογα η δική μας ευημερία σε βάρος άλλων, και β) να υπάρχει κάποιος βαθμός ανταποδοτικότητας στις υπηρεσίες που απολαμβάνουμε ως πολίτες.
There's one for you, nineteen for me.
'Cause I’m the taxman,
Yeah, I’m the taxman.
[Taxman – The Beatles]
Θα μπορούσε μάλλον να ισχυριστεί κανείς με ευκολία, και βάσιμα, ότι καμία από αυτές τις προϋποθέσεις δεν ισχύει στην παρούσα φάση της ελληνικής πολιτείας. Από τη μια μεριά, η φορολογία επιβαρύνει δυσανάλογα όσους συνειδητά αναλαμβάνουν τη συμμετοχή τους, ή δεν μπορούν καν να την αποφύγουν, προς όφελος των φοροφυγάδων. Από την άλλη, πέρα από τους κοινωνικούς λαθρεπιβάτες, υπάρχει μεγάλη μερίδα πολιτών που αρνείται να τροφοδοτήσει πλέον ένα σύστημα από το οποίο απουσιάζει κάθε μορφή ανταποδοτικότητας. Κι είναι και αδύνατο και άδικο να προσπαθεί η κυβέρνηση να μειώσει τη φοροδιαφυγή αν δεν εξασφαλίσει πρώτα ένα ικανοποιητικό βαθμό ανταπόδοσης.
Οι δαπάνες της κυβέρνησης, από 44.8% του ΑΕΠ το 2006, έφτασαν το 53.1% του ΑΕΠ το 2009. Κανείς νομίζω δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχουν αυξηθεί αντίστοιχα οι υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες. Τροφοδοτούμε με τους φόρους μας ένα τεράστιο δημόσιο τομέα που μόνο στόχο φαίνεται να έχει τη διατήρηση του όγκου του και την προστασία των παρασιτικών ομάδων που το ελέγχουν. Ταυτόχρονα, τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ έχουν ξεπεράσει τα 15 δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια και εξακολουθούν να κοστίζουν στο δημόσιο περισσότερο από 1.5 δισ. ευρώ ετησίως. Όσο δηλαδή περίπου το μισό έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού. Κι ενώ το μνημόνιο αναφέρεται σαφώς και στη «διαχείριση και αποκρατικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων», η κυβέρνηση έχει κάνει ελάχιστα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Προτιμώντας προφανώς την ευκολία να συνεχίσει να επιβαρύνει όλους τους πολίτες από το να στραφεί ενάντια στα πολύ ηχηρά κι οργανωμένα συνδικάτα των ΔΕΚΟ. Ποιος όμως είναι διατεθειμένος πια να μοιράζεται το μόχθο του με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ;
Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε αυτή την εβδομάδα είναι με διαφορά το πιο αυστηρό που έχουμε δει στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα και το πιο ανεύθυνο. Ας αναλογιστούμε λιγάκι το μέγεθος της ειρωνείας: ενώ απειλεί με ποινές φυλάκισης ακόμη και τους μικρο-οφειλέτες του Δημοσίου, δίνει το δικαίωμα στο ίδιο το Δημόσιο να εξοφλεί τους δικούς του οφειλέτες με έντοκα ή ομόλογα. Και βέβαια, οι οφειλέτες του Δημοσίου δεν είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι κακές πολυεθνικές. Αυτές ούτε μπορούν να κρυφτούν από την εφορία, ούτε μπορούσανε ποτέ. Στο στόχαστρο του νομοθέτη είναι η μικρο-μεσαία επιχείρηση που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πληρώνει τις οφειλές της προς το Δημόσιο γιατί απλά αδυνατεί να ανταπεξέρθει στις πιέσεις τhς κρίσεις και στερείται των απαραίτητων πόρων. Ποιό θα είναι λοιπόν το αποτέλεσμα; Θα γεμίσουν τα δικαστήρια κι οι φυλακές από εμπόρους που αδυνατούν να αποδώσουν το ΦΠΑ; Και ποιος θα αναλάβει το κόστος αυτής της επιχείρησης – το οποίο υποθέτω δεν θα είναι κι αυτό καθόλου ευκαταφρόνητο;
Η κυβέρνηση φάνηκε αρχικά, σε επίπεδο εξαγγελιών τουλάχιστο, να έχει την τόλμη να οδηγήσει το κράτος στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Σύντομα όμως οι όποιες ελπίδες μας αντικαταστάθηκαν από απογοήτευση και οργή. Συμβιβάστηκε με τους φαρμακοποιούς και τους γιατρούς του Δημοσίου, άφησε σχεδόν ανέγγιχτους τους συμβολαιογράφους και περιόρισε το πεδίο δράσης της στα εισπρακτικά μέτρα εναντίων των πολλών και σιωπηρών πολιτών. Κι αντί να οδηγήσει την αγορά σε ένα ριζοσπαστικό κύμα απελευθέρωσης κι απορυθμίσεων, προτίμησε τις επιφανειακές λύσεις που θα καλύπτανε απλώς τις βασικές τις υποχρεώσεις απέναντι στην Τρόικα. Συνδυασμένες επιπλέον κι από τους θεατρινισμούς των τελευταίων ημερών με αφορμή τη μορφή εκμετάλλευσης της Δημόσιας περιουσίας.
Αυτή τη βδομάδα, η Αθήνα τυλίχτηκε ξανά στις φλόγες των καθεστωτικών και των γνωστών-αγνώστων. «Σε καμιά περίπτωση δεν θα δεχθούμε να γίνουμε αυτόχειρες ούτε θα χειροκροτήσουμε την αφαίμαξη και την αφαίρεση των κατακτήσεών μας», δήλωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς να του απαντήσει εκ μέρους όλων εμάς των υπολοίπων που πληρώνουμε τα προνόμιά του και τα ελλείμματα που δημιουργεί η επιχείρηση για την οποία δουλεύει. Και σύντομα, με τη στήριξη του νομοθέτη, θα έχει και το δικαστή να στηρίζει αυτές του τις «κατακτήσεις» απειλώντας και την ίδια μας την ελευθερία.
