Ο πολιτικός χρόνος κυλά πάντα υπέρ της αδράνειας αν δεν υπάρξει η δύναμη εκείνη που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αλλαγή κατεύθυνσης. Και σε τούτες τις εκλογές η μόνη δύναμη που θέλει και μπορεί να ωθήσει τη συζήτηση στην κατεύθυνση της διεξόδου είναι η Δημοκρατική Συμμαχία. Όχι, δεν πιστεύω ότι η Δημοκρατική Συμμαχία έχει μαγικές λύσεις, ούτε ότι όλα τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν με κάποιο μαγικό τρόπο αν υπάρξει φιλελεύθερη εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή. Είμαι όμως βέβαιος ότι αν σταθούμε νηφάλια κοιτώντας την επόμενη μέρα, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν δεν παρασυρθούμε από την ανοησία των θεωριών συνομωσίας, των εύκολων λύσεων και της νοσταλγίας ενός ανύπαρκτου ένδοξου παρελθόντος, ο πολιτικός τόπος φαντάζει μάλλον τόσο περιορισμένος όσο ποτέ.
Οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ («των δύο μεγάλων κομμάτων», όπως λέγαμε παλιά) αποδείξανε ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να συγκρουστούν με το κακό τους παρελθόν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Η όποια λύση περνά αναγκαστικά μέσα από τη σύγκρουση με τα ίδια αυτά τα συμφέροντα που αποτελούν το βασικό κορμό των κομματικών τους μηχανισμών. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνουν ούτε και την επόμενη μέρα αν αφεθούν ανενόχλητοι στο συνηθισμένο μικροπολιτικό τους παιχνίδι. Γι αυτό ακριβώς το λόγο η παρουσία της Δημοκρατικής Συμμαχίας στην επόμενη Βουλή είναι απολύτως απαραίτητη. Ως καταλύτης. Ως μια φωνή που μπορεί να σπάσει τον παράξενο αυτό κύκλο της αδράνειας. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν η παρακμή επιτρέψει στη μανία των άκρων να μετατραπεί από ακαθόριστη οργή σε μη αναστρέψιμη απειλή.
Οι φιλελεύθερες φωνές στη χώρα μας βρέθηκαν για πολλά χρόνια στο περιθώριο. Ο δημόσιος διάλογος δεν χωρούσε τις ιδέες της ανοιχτής κοινωνίας, της ελευθερίας. Μιλούσαμε για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ενώ οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουν «κλειστά επαγγέλματα». Ζητούσαμε ιδιωτικοποιήσεις και μας κατηγορούσαν ότι θέλουμε να ξεπουλήσουμε τον πλούτο της χώρας. Ζητούσαμε εργασιακή ευελιξία, δημοσιονομική πειθαρχεία, απελευθέρωση των αγορών, μείωση του κράτους. Κι η μόνιμη αντίρρηση ήταν ότι η χώρα μας δεν είναι έτοιμη για τέτοιες ιδέες. Αυτή η εποχή όμως βρήκε πλέον το άδοξο τέλος της. Και το τραγικό είναι ότι κινδυνεύει να παρασύρει τα πάντα στο δρόμο προς το περιθώριο της ιστορίας.
Σήμερα μας δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να συζητήσουμε τις ιδέες μας με τελείως διαφορετικούς όρους. Όχι όλους ευχάριστους δυστυχώς. Η ένταση της κρίσης, η αδυναμία των τελευταίων κυβερνήσεων να αντιδράσουν εγκαίρως, καθώς και η δύναμη της αντίδρασης του παλιού κόσμου, δεν επέτρεψαν να αποφύγουμε τους επώδυνους κραδασμούς της. Κι όμως. Αν την επόμενη Κυριακή αρνηθούμε στην ευκολία του λαϊκισμού να καταπιεί ακόμη μια φορά την ψήφο μας, έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ένα νέο είδος πολιτικού διαλόγου. Δεν αρκεί όμως να δηλώσουμε την οργή και την απογοήτευση που μπορεί να αισθανόμαστε. Πρέπει να απαντήσουμε στο μόνο ερώτημα που έχει σημασία στην εκλογική διαδικασία: σε ποιους εκπροσώπους μας θέλουμε να εμπιστευτούμε την πορεία της χώρας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ποια κυβέρνηση θέλουμε;
Εγώ από τη μεριά μου, στέκομαι και λέω ξεκάθαρα την άποψή μου. Επιθυμώ μια κυβέρνηση που θα επιδιώξει ένα μικρότερο κι αποτελεσματικότερο κράτος. Μια οικονομία ελεύθερη, όπως αυτή της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας. Παιδεία αποκεντρωμένη, με το δικαίωμα επιλογής στο μαθητή και το γονιό, όπως αυτή της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Κράτος που σέβεται και προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, όπως αυτό της Ολλανδίας. Διάκριση εξουσιών, περιορισμό της κρατικής εξουσίας και συνταγματικούς ελέγχους, όπως στις ΗΠΑ. Και τέτοια κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει μόνο με τη συμμετοχή της Δημοκρατικής Συμμαχίας και των στελεχών της.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου