Συνειδητές επιλογές II

Λίγες μέρες απομένουν μέχρι την επόμενη μέρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα. Είναι η πρώτη φορά που η εκλογική διαδικασία δεν μπορεί να περιοριστεί στο ψέμα και την ανακύκλωση υποσχέσεων. Όχι γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν θα το προσπαθήσουν ή γιατί οι συμπολίτες μας αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στο λαϊκισμό. Αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι πλέον τόσο σκληρά προφανής που δεν αρκεί πια ο παραπλανητικός λόγος του πολιτικάντη για να την αλλοιώσει.


Σίγουρα θα ακούσουμε ότι για όλα τα δεινά του τόπου φταίει το Μνημόνιο Ι (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ), ή το Μνημόνιο ΙΙ (που δεν εφαρμόστηκε ακόμη). Θα υπάρξουν κι αυτοί που θα ισχυριστούν ότι η παρακμή της χώρας οφείλεται στη λαθρομετανάστευση ή ότι η απέλαση των λαθρομεταναστών θα υλοποιήσει επιτέλους την ουτοπία της πλήρους απασχόλησης. Θα ακούσουμε ότι η χώρα έχει ξεπουληθεί στα ξένα συμφέροντα, στο διεθνή Σιωνισμό, στους εξωγήινους. Κι ότι αν γυρίσουμε την πλάτη στους συμμάχους μας και γίνουμε πιόνι της Κίνας, ή της Ρωσίας, όλα μας τα προβλήματα θα εξατμιστούν. Κάποιοι θα πουν ότι αν εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας (πετρέλαιο, χρυσό, διαμάντια, ή ό,τι άλλο κεντρίζει την πλούσια φαντασία του μέσου τζογαδόρου) θα καταφέρουμε να μην αλλάξουμε τίποτα απολύτως! Δεν έχουμε όμως πια τη δικαιολογία της παραπλάνησης.
Αρκεί μια ματιά γύρω μας για να συμπεράνουμε ότι δεν ζούμε στη φανταστική χώρα του εξιλαστήριου θύματος. Κάναμε λάθος επιλογές, επιτρέψαμε σε οργανωμένες μειοψηφίες να ελέγξουν τις ζωές μας, αποδεχτήκαμε την υποθήκευση του μέλλοντός μας προς όφελος ενός διαρκώς διογκούμενου κρατικού μηχανισμού, συμφιλιωθήκαμε με τη μετριότητα. Περισσότερο από τριάντα χρόνια λάθος επιλογών και αμέλειας. Ήταν αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα ερχότανε η πτώση. Και ήρθε - καθυστέρησε ίσως λιγάκι, αλλά ήρθε.

Η επόμενη κυβέρνηση, που θα είναι αναγκαστικά κυβέρνηση συνεργασίας, παρά τις ελπίδες για απόλυτη ηγεμονία από μεριάς Νέας Δημοκρατίας, θα έχει ως πρωταρχικό έργο την καταστροφή του παρακμιακού status quo. Όλα όσα έπρεπε να κάνουν, αλλά δεν έκαναν, οι προηγούμενες κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων θα πρέπει τώρα να γίνουν άμεσα πράξη. Από το άνοιγμα των επαγγελμάτων και τις ιδιωτικοποιήσεις, μέχρι και τον εξορθολογισμό κάθε τομέα του δημοσίου, έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο αναβολής. Κι η επιλογή που έχουμε ως πολίτες είναι αν θα διευκολύνουμε αυτή τη διαδικασία ή θα επιμείνουμε στην ψευδαίσθηση του συντηρητισμού. (Γράφω ‘ψευδαίσθηση’ γιατί ο κόσμος γύρω μας αλλάζει είτε το θέλουμε, είτε όχι.)
Πολλά έχουν γραφτεί τις τελευταίες ημέρες για τα διλλήματα των εκλογών (μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο, ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός της ΕΕ) και αρκετά από αυτά είναι πραγματικά κι αναπόφευκτα. Όποια όμως απάντηση κι αν δίνουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να νομιμοποιήσουμε την πολιτική απάτη ακόμη μια φορά. Για κάθε ισχυρισμό οφείλουμε να αναζητήσουμε στοιχεία και δεδομένα, και να μην επαναπαυτούμε σε ανεκδοτολογικές αναφορές. Για κάθε άρνηση, να απαιτούμε αντιπρόταση. Για κάθε αφήγηση να αναζητούμε την εικόνα της επόμενης ημέρας.
 
Τα πολιτικά άκρα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή) έχουν ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η εκλογική διαδικασία είναι πεδίο διαμαρτυρίας και άρνησης. Κάθε ψήφος, μας λένε, στα κόμματα αυτά είναι ψήφος ενάντια στο πολιτικό σύστημα που πρέπει να τιμωρηθεί – καθένας με διαφορετική αιτιολόγηση της τιμωρίας. Δεν αρκεί ωστόσο η τιμωρία. Την Κυριακή των εκλογών δεν τιμωρούμε απλά το κακό μας παρελθόν, αλλά αποφασίζουμε και για το μέλλον μας. Κι είναι ανεύθυνο να παρασυρθούμε από τις (συχνά ανόητες) κοινοτοπίες των άκρων.
Όποια λύση κι αν επιλέξουμε, η λύση θα προέρθει από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και μέσω της αναθεώρησης των στόχων του – όχι μέσω της ανατροπής του. Κι όποια κατεύθυνση κι αν επιλέξουμε, πρέπει να ξέρουμε ότι συνεπάγεται και δύσκολες (κι όχι πάντα ευχάριστες) αποφάσεις.