Αν και, προς το τέλος του βιβλίου (στο κεφάλαιο ‘Η εθνική μας ταυτότητα και οι ξένοι’) οι συγγραφείς παρασύρθηκαν μάλλον από την αισιοδοξία της εποχής:
Ένα ζήτημα που δεν προκύπτει πια στις βουλευτικές εκλογές είναι ο ανταγωνισμός των πολιτικών σε εθνικόφρονες ή γνήσιους εκπροσώπους της λαϊκής βούλησης αφενός, και σε «πουλημένους» και «μειοδότες» αφετέρου. Παλαιοί υπερπατριώτες που στηλίτευαν άλλους για φιλοτουρκισμό σπεύδουν τώρα να χαιρετίσουν την ελληνο-τουρκική άνοιξη του Ελσίνκι, αλλάζοντας έγκαιρα συρμό. Ξέμειναν μόνο μερικοί αριστεροί και δεξιοί νοσταλγοί του παρελθόντος, που παραδόξως βρήκαν καταφύγιο στο κοινοβουλευτικό κόμμα της άκρας Αριστεράς ή στο ΛΑΟΣ.Δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήταν τόσο αισιόδοξοι κα σήμερα για τη δυνατότητα της πολιτικής μας ζωής να αποφύγει τους διχασμούς και τις ταπεινές συγκρούσεις. Μπορεί να μην ασχολούμαστε πια με την Τουρκία ή το Μακεδονικό, φαίνεται όμως ότι διατηρούμε τη δυνατότητα να φανταζόμαστε εχθρούς και να κατασκευάζουμε μύθους και διαχωριστικές γραμμές. Μόνο που, κάθε φορά, οι «πουλημένοι» «μειοδότες» είναι διαφορετικοί, ενώ οι υπερπατριώτες παραμένουν πάντα οι ίδιοι, περήφανοι Έλληνες. Και δεν περιορίζονται δυστυχώς στα στρατόπεδα του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ, όπως πιστεύουν οι συγγραφείς. Έχουν πλέον διαβρώσει κάθε πολιτικό φορέα και έχουν καταφέρει να παρασύρουν στο νοσταλγικό τους εθνικισμό ολόκληρο σχεδόν τον πολιτικό ορίζοντα.
Η αλλαγή αυτή αποτελεί σημαντικό στοιχείο συναίνεσης και μετριοπάθειας στα πολιτικά μας ήθη, το οποίο μας επιτρέπει επιτέλους να ερευνήσουμε χωρίς πάθος την εθνική μας ιδιοσυγκρασία.
Κι ο «πατριωτικός» αγώνας των ημερών μας είναι υπέρ της «εθνικής ανεξαρτησίας». Επιμένουμε να προστατεύουμε τα προνόμια κάποιας συντεχνίας; Το κάνουμε στο όνομα της «εθνικής ανεξαρτησίας». Αρνούμαστε να ανοίξουμε κάποιο επάγγελμα; Στο όνομα της «εθνικής ανεξαρτησίας» επίσης. Παίζουμε με το μέλλον της χώρας, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης; Μα είμαστε «εθνικά ανεξάρτητοι» και δεν θα δεχτούμε κανέναν να μας υπαγορεύσει το πώς θα ζούμε. Κι όταν παύουν πια οι σύμμαχοί μας να ανέχονται τις ασυνάρτητες κραυγές μας, τότε φταίνε «οι άλλοι». Η ευθύνη, σύμφωνα με το ανεύθυνο δόγμα της «εθνικής ανεξαρτησίας» δεν μπορεί να βαρύνει ποτέ τον περήφανο Έλληνα. Κι αναζητούμε τη λύση σε μαγικά βουνά, Ρώσους μεγιστάνες, Κινέζους ευεργέτες, κρατικές επενδύσεις, εξορύξεις κρυμμένων πλούτων.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε σε αυτό το επίπεδο. Έχει περάσει εδώ και χρόνια η εποχή της ανόητης αθωότητας. Τις ερχόμενες εβδομάδες θα έχουμε πιθανότατα την έναρξη της εκλογικής περιόδου. Εδώ και δύο χρόνια γνωρίζουμε, όσο αναλυτικότερα γίνεται, και το πρόβλημα της οικονομίας και τις αιτίες του. Αν και τούτη τη φορά επιμείνουμε στην επικρότηση της ρητορικής προστασίας του παρελθόντος, δεν θα μείνει πια τίποτα να προστατευθεί. Κι η εθνική τους «ανεξαρτησία» δεν θα φαντάζει πια τόσο αστεία όσο σήμερα.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν κι ας αναρωτηθούμε: πόσες φορές έχουμε ακολουθήσει τους υπερπατριώτες που δίνανε μάχες «εθνικής ανεξαρτησίας»; Από όλες αυτές τις φορές, πόσες αποφύγαμε την καταστροφή και την πλήρη παρακμή; Μήπως ήρθε η στιγμή να δοκιμάσουμε και τους «προδότες» για αλλαγή;
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου