O Mitt Romney, πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης και επιχειρηματίας, φέρεται να είναι και το φαβορί για το χρίσμα. Ωστόσο, πολιτικά δεν θα μπορούσε κανείς εύκολα να τον ξεχωρίσει από τον Obama και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερό του μειονέκτημα. Οι πολιτική του στάση θυμίζει έντονα το μεσαίο χώρο της εγχώριας Δεξιάς: ένας πιο πετυχημένος επιχειρηματικά Καραμανλής. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι είναι Μορμόνος, μέλος της εκκλησίας των Αγίων των Τελευταίων Ημερών - μιας από τις πιο οπισθοδρομικές, σκοτεινές και αρκετά κούκου θρησκείες των ΗΠΑ. Πως μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά έναν υποψήφιο που πιστεύει ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει στο Missouri και φορά μαγικά εσώρουχα;
Ο Newt Gingrich, πρώην επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στη Βουλή των Αντιπροσώπων, παραιτήθηκε το 1999 μετά από κατηγορίες για ηθικές ατασθαλίες και τις αδέξιες κινήσεις του στο «σκάνδαλο» σχετικά με τις σεξουαλικές σχέσεις του Bill Clinton. Όταν παραιτήθηκε, οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν οδηγηθεί στο ναδίρ της εκλογικής τους δύναμης. Με την επιστροφή του αποδεικνύει μεν την απουσία πολιτικής μνήμης των ψηφοφόρων του κόμματος, αλλά επιβεβαιώνει και τον κυνισμό του.
Ο Rick Santorum είναι πρώην γερουσιαστής και ίσως πιο κρατιστής κι από τις πιο αριστερές πτέρυγες των Δημοκρατικών. Η μόνη τους διαφορά; Ο Rick Santorum είναι φανατικός χριστιανός, κοινωνικά ακραία συντηρητικός και φτωχής νοημοσύνης. Πιστεύει για παράδειγμα ότι η ομοφυλοφιλία βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με την παιδεραστία και την κτηνοβασία. Και θεωρεί τους κλασικά φιλελεύθερους ως τον μεγαλύτερο εχθρό του συντηρητισμού. (Κι έχει μάλλον δίκιο.)
Για τον Ron Paul, οι φιλελεύθεροι φαίνεται να είναι μοιρασμένοι στα δύο. Από τη μία, υποστηρίζει τη δραστική μείωση του κράτους, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών. Κι από την άλλη θέλει να χτίσει ένα νέο Σινικό τείχος που θα «προστατέψει» τις ΗΠΑ από τους λαθρομετανάστες του νότου. Στην οικονομία βρίσκεται ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό και την παλαβή Δεξιά και στα κοινωνικά ζητήματα αδυνατεί να έρθει σε ρήξη με τους φονταμενταλιστές του ρεπουμπλικανικού Νότου. (Το σκοτεινό του παρελθόν δε με τις ρατσιστικές αναφορές στα έντυπα που κυκλοφορούσανε στο όνομά του, δεν βοηθάει καθόλου.)
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο φιλελεύθερος ρεπουμπλικάνος ψηφοφόρος; Οι επιλογές φαίνεται να είναι τρεις. Καμία όμως αρκετά ικανοποιητική.
1. Να μείνει σπίτι του και να απέχει τελείως της διαδικασίας. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που στο τέλος (στην παρούσα φάση της Αμερικανικής ιστορίας) θα κυριαρχήσουν είναι οι συντηρητικοί. Οι ελπίδες να οδηγηθεί το ρεπουμπλικανικό κόμμα σε μια πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
2. Να στηρίξει τον Ron Paul με την ελπίδα ότι κάποια από τα φιλελεύθερα αιτήματά του θα έρθουν στην πρώτη γραμμή, όπως φαίνεται να γίνεται, και θα πάψουν να είναι ταμπού για την κεντρική πολιτική σκηνή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν όμως ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βγει ο Ron Paul νικητής αυτής της διαδικασίας.
3. Να καταφύγει στο παραδοσιακό κόμμα των κλασικών φιλελεύθερων: το Libertarian Party. Η ψήφος του στον υποψήφιο των libertarians θα οδηγήσει πιθανά και στην επανεκλογή του Obama, αλλά είναι δύσκολο να δω γιατί ένας φιλελεύθερος θα έπρεπε να επιλέξει με μεγαλύτερο ενθουσιασμό τον Romney από τον Obama. Σε όλα τα ζητήματα θα έχει να υπομείνει τις ίδιες ή παρόμοιες λύσεις. Με μια νίκη δε του Romney, θα έχει βοηθήσει στην περαιτέρω ενίσχυση των συντηρητικών.
Εγώ τι θα έκανα; Είμαι ευτυχής που δεν χρειάζεται να επιλέξω. Θα στήριζα πιθανότατα τον Ron Paul αλλά με κρύα καρδιά. Ο φιλελευθερισμός θα πρέπει να περιμένει τον επόμενο γύρο.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου