Προσομοίωση μουσουλμανικού τεμένους στο Βοτανικό

Είναι τώρα περισσότερο από 10 χρόνια που συζητάμε την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αττική. Και τούτη η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη άλλωστε, δηλώνει αποφασισμένη να δώσει λύση σε μια εκκρεμότητα που καθόλου δεν κολακεύει τη χώρα. Και τούτη η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη άλλωστε, δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να συγκρουστεί με τον κακό εαυτό μας.

Read More...

Το κυνικό χιούμορ του Αχμαντινεζάντ

Ένα φαινόμενο που δεν κατάφερα ποτέ να συμφιλιωθώ μαζί του αισθητικά είναι η χρήση του χιούμορ στις χαμηλού μπάτζετ ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 1980. Η χαοτική διασπορά αίματος σε ολόκληρη την οθόνη στο ρυθμό της ντίσκο μουσικής, οι κακόγουστες φάρσες που καταλήγουν σε αποκεφαλισμούς με μηχανοκίνητα πριόνια και σκουριασμένα οδοντιατρικά εργαλεία, το ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπο του μανιακού δολοφόνου. Αυτή τη συνύπαρξη της διαστροφικής βίας με μια χολιγουντιανού ύφους ελαφρότητα, δεν κατάφερα ποτέ να την κατανοήσω. Αποπροσανατόλιζε τις κινηματογραφικές μου προσδοκίες και προκαλούσε πάντα περισσότερο την αποστροφή μου παρά τρόμο. Κι αν δεν έγινα ποτέ φαν αυτού του είδους, δεν ήταν τόσο από το φόβο της σάλτας τομάτας, όσο από ένα ένστικτο αυτοπροστασίας απέναντι στην πολύ κακή αισθητική.

Read More...

Αγορά και αυτορρύθμιση

Η πολιτική συζήτηση στη χώρα έχει καταντήσει, εδώ και δεκαετίες, μάχη για τη διεκδίκηση του αυτονόητου. Χαρακτηριστικό είναι ότι πέρα ίσως από μια μικρή μερίδα της κυβέρνησης, δεν υπάρχει κανείς πολιτικός φορέας στην κεντρική πολιτική σκηνή που να δέχεται να υπερασπιστεί το ρόλο και την αξία της οικονομικής ελευθερίας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι φυσικά αν αυτορυθμίζεται η αγορά. Το ζήτημα είναι αν ελεύθεροι πολίτες αξίζουν οποιοδήποτε άλλο σύστημα οικονομικής οργάνωσης – αν μπορούμε να αντικαταστήσουμε την ελεύθερη συναλλαγή μεταξύ συναινούντων πολιτών με το ρυθμιστικό χέρι κάποιου ανώτερου πολιτικού άρχοντα.

Read More...

Ναρκωτικά και Φιλελευθερισμός

Η κ. Γιαννάκου, ως επικεφαλής της Κ.Ο. της Ν.Δ. στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δηλώνει ενάντια της πρότασης του υπουργείου Δικαιοσύνης σχετικά με την αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών. Σε πρόσφατο άρθρο της στην Καθημερινή γράφει:

Γιατί να είναι παράνομες οι ναρκωτικές ουσίες; Γιατί η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, την οποία η χώρα μας την έχει κυρώσει, καθώς και τις τροποποιήσεις της, απαγορεύει την παραγωγή, εμπορία και διακίνηση αυτών των ουσιών για λόγους προστασίας της υγείας του ανθρώπου.
Επίσης, γιατί το σύνολο της διεθνούς υγειονομικής πολιτικής έχει απαγορευτικό χαρακτήρα με τον ενδελεχή έλεγχο κάθε φαρμάκου που κυκλοφορεί στη λογική του «ωφελέειν, μη βλάπτειν».

Και παρακάτω:

«Ποιος είναι ο στόχος της νέας νομοθετικής πρωτοβουλίας; Είναι μήπως η καταπολέμηση της διακίνησης των ναρκωτικών; Η μείωση της χρήσης; Η επίθεση στο οργανωμένο έγκλημα; Ή μήπως απλούστατα η περίφημη αποσυμφόρηση των φυλακών και η ιδεολογική ικανοποίηση των οπαδών ενός ιδιότυπου φιλελευθερισμού;»

(Αν σε αυτόν τον ιδιότυπο φιλελευθερισμό έχω συμμάχους όπως ο Becker κι ο Friedman, νομίζω ότι δεν ενοχλούμαι πολύ από την αντίθετη άποψη της κ. Γιαννάκου.)

Η κ. Γιαννάκου είχε και παλαιότερα υποστηρίξει παρόμοιες θέσεις. Την απάντησή μου είχα τότε αναπτύξει στο κείμενο ‘Ναρκωτικά και Φιλελευθερισμός’ το οποίο συμπεριλαμβάνω παρακάτω.
Επιχειρήματα υπάρχουν πολλά από όλες τις πλευρές και είναι θετικό που η συζήτηση συνεχίζεται. Ωστόσο, αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι η εμμονή κάποιων ανθρώπων να θέλουν να ελέγχουν το πώς θα διαχειριστώ εγώ το σώμα μου και την ιδιωτική μου ζωή. Τι θα έλεγε η κ. Γιαννάκου να μην ασχολούμαι εγώ με την ιδιωτική της ζωή και να με αφήσει κι αυτή ήσυχο; Ή τουλάχιστο, να μου εξηγήσει πώς επηρεάζεται η ζωή της αν εγώ αποφασίσω να κάνω χρήση της οποιασδήποτε ουσίας στην ησυχία της κρεβατοκάμαρας ή του σαλονιού μου.

Read More...

Κυβέρνηση συνεργασίας

Η ιστορία των ταξί μας έδειξε ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν είναι μάλλον έτοιμος ακόμη να αποδεχτεί το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Τουλάχιστο όχι των επαγγελμάτων που ελέγχονται από ισχυρά συνδικάτα που έχουν πρόσβαση στους καφκικούς μηχανισμούς των κομμάτων. Δεκαετίες ολόκληρες σοβιετικής οργάνωσης της οικονομίας έχουν δημιουργήσει τέτοια εμπλοκή μεταξύ συντεχνιών και πολιτικής, που δύσκολα μπορεί κανείς να ελπίζει ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος.

Οι ιδιοκτήτες ταξί, στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα αδικαιολόγητα προνόμιά τους, δεν διστάσανε να καταφύγουν στον εκβιασμό και την απροκάλυπτη βία. Το εξοργιστικό όμως είναι ότι στον παραλογισμό αυτό της συντεχνιακής τους βίας, οι ιδιοκτήτες ταξί δεν στέκονται μόνοι τους. Έχουν την πλήρη κάλυψη των κομμάτων της Αριστεράς, μεγάλου μέρους του ΠΑΣΟΚ και σύσσωμης της ΝΔ. Μιας ΝΔ που καταφεύγει πλέον και αυτή σε τακτικές κάλυψης και τροφοδότησης της βίας, για τις οποίες (μέχρι πρόσφατα τουλάχιστο) κατηγορούσε το Συνασπισμό και τους συνοδοιπόρους του.

Read More...