Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Η πολιτική της άγνοιας

1 comment

Για πολλά χρόνια τώρα δίνουμε την εντύπωση ότι όχι απλώς ανεχόμαστε την άγνοια, αλλά και συχνά την επικροτούμε ως δείγμα αυθεντικής λαϊκότητας. Η αβάσταχτη μετριότητα της κυρίαρχης πολιτικής σκέψης είναι δικό μας συλλογικό κατασκεύασμα. Μια αποτυχία της εκλογικής αγοράς. Αναζητώντας στους πολιτικούς μας τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, σπρώξαμε σε ηγετικές θέσεις τους χειρότερους γείτονές μας.

Έτσι, όταν κάποιος υπουργός της κυβέρνησης δηλώνει άγνοια για το σημαντικότερο ίσως πολιτικό κείμενο της τελευταίας εικοσαετίας, μουδιάζουμε λιγάκι αλλά δεν αισθανόμαστε ούτε στο ελάχιστο προδομένοι. «Δεν διάβασα το Μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν δική μου δουλειά.» Ούτε κι εμείς το διαβάσαμε άλλωστε, είχαμε κι εμείς άλλες υποχρεώσεις. Δεν ήταν δική μας δουλειά. Έτσι δεν είναι; Όχι ακριβώς. Δεν αρκεί πια το αναμάσημα της δημοσιογραφικής κοινοτοπίας για να σταθούμε ως υπεύθυνοι πολίτες μπροστά στην κάλπη.

Αν δεν θέλουμε να κατρακυλήσουμε σε χαμηλότερα βάθη παρακμής, υποδυόμενοι κατόπιν τους αγανακτισμένους πολίτες με υψωμένες γροθιές και βλέμματα θολά έξω κι από την επόμενη Βουλή, είναι δική μας δουλειά να ενημερωνόμαστε. Είναι δική μας δουλειά να γνωρίζουμε, να κρίνουμε, να αποφασίζουμε. Είναι δικό μας καθήκον να συμμετέχουμε στο δημόσιο διάλογο και να υποστηρίζουμε, νηφάλια μεν επίμονα δε, τις απόψεις μας. Κι είναι δική μας υποχρέωση να καταψηφίζουμε, πέρα από ιδεολογικές και φιλοσοφικές προτιμήσεις, τους αντιπροσώπους μας εκείνους που επιμένουν να προσβάλουν τη νοημοσύνη μας. Η δήλωση άγνοιας του κ. Χρυσοχοΐδη μπορεί να ερμηνευτεί μονάχα ως ενοχλητική ανευθυνότητα (όντως δεν διάβασε το Μνημόνιο), προσβλητικό ψεύδος (το διάβασε τότε και προσπαθεί σήμερα να αποποιηθεί τις ευθύνες του), ή λαϊκίστικός κυνισμός (ο συνδυασμός των προηγούμενων δύο περιπτώσεων).

Αγανακτώ όταν συναντώ συμπολίτες μου που με ευκολία βρίζουν κι απαξιώνουν συλλογικά το πολιτικό σύστημα, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς. Η πολιτική και οικονομική κρίση, η κατάρρευση του κράτους, η πολιτισμική παρακμή, είναι φαινόμενα συνδεδεμένα με αυτή την στάση της εύκολης γενίκευσης, της αδιαφορίας, της υπεραπλούστευσης, της παντελούς έλλειψης μνήμης. Γι αυτό κι εξαγριώνομαι – πραγματικά εξαγριώνομαι - κάθε φορά που κάποιος πολιτικός εμφανίζεται να επιβεβαιώσει τα συνθήματα του δήθεν εξαγριωμένου πλήθους. Είναι απίστευτα αποκαρδιωτικό να βλέπεις αυτούς που εμπιστευτήκαμε να προστατέψουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, να την παραδίδουν στα άγρια θηρία του πεζοδρομίου.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινό στην πολιτική από τους ανθρώπους που βασίζουν τις καριέρες τους στο χειρότερό μας εαυτό. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από το να τους το επιτρέπουμε.

1 Σχόλια:

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

"Η δήλωση άγνοιας του κ. Χρυσοχοΐδη μπορεί να ερμηνευτεί μονάχα ως ενοχλητική ανευθυνότητα"

Η ανευθυνότητα του Χρυσοχόϊδη είναι γνωστή. Η άρνηση του να περνούν τα δέματα που προορίζονταν γι' αυτόν από τον ανιχνευτή μετάλλων, οδήγησε έναν φουκαρά αστυνομικό στον θάνατο.