Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Γιατί δεν είμαι αγανακτισμένος πολίτης

15 comments
[…] κάποια μέρα μπορεί να αποκτήσουμε μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα θέλει να λέει στον κόσμο τί συμβαίνει, και τί πρέπει να γίνει, και ποιες θυσίες είναι απαραίτητες, και γιατί.
[George Orwell, Προπαγάνδα και δημοτικός λόγος]
Οι εκδηλώσεις αγανάκτησης και μη-στοχευμένης διαμαρτυρίας μπορούν όντως να αποτελέσουν τον καταλύτη που θα εκβιάσει τον πολιτικό κόσμο στη μεταρρυθμιστική τροχιά που απαιτεί η παρούσα κρίση. Ενδέχεται ωστόσο, και ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος, να μας οδηγήσουν σε μια οχλοκρατία της πλατείας, όπου κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν, λίγοι ξέρουν τί θέλουν, και ακούγονται μόνο όσοι φωνάζουν πιο δυνατά. Μια ομάδα ανθρώπων που το μόνο που τους ενώνει είναι η δυσαρέσκεια και ο θυμός, δεν διαφέρει και πολύ από την έννοια του όχλου. Κι ο όχλος, όσο αγανακτισμένος κι αν είναι, γίνεται με μεγάλη ευκολία εργαλείο στα χέρια του πρώτου τυχοδιώκτη που βρεθεί στο μικρόφωνο.


Ο Alexander Herzen έγραφε ότι η επόμενη μέρα μιας επανάστασης θυμίζει εγκυμονούσα χήρα: ο πατέρας είναι νεκρός αλλά το παιδί δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» πολιτών στις πλατείες της χώρας είναι η αρχή μιας ειρηνικής επανάστασης «κατά του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας εξουσίας». Ευτυχώς όμως, ο πατέρας δεν είναι ακόμη νεκρός, και το παιδί παραμένει απλή ονείρωξη της γραφικής εφηβείας μιας ηχηρής μειοψηφίας. Οι πλατείες τις χώρας δεν έχουν καταληφθεί από ρομαντικούς επαναστάτες. Έχουν καταληφθεί από κρατικιστές λουδίτες που αρνούνται την εξέλιξη και νοσταλγούν το παρελθόν των προνομίων τους που απειλούνται. Κι η στειρότητα της «αγανάκτησής» τους φαίνεται από τα ίδια τους τα συνθήματα: «Δεν θα πληρώ – Δεν θα πληρώσουμε ποτέ». «Παραιτηθείτε!» «Να καεί, να καεί, το μπου...λο η Βουλή.» «Εεε... ωωω... πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω – ουστ!»

Στην καλύτερη περίπτωση, οι συγκεντρώσεις στις πλατείες μπορούν να είναι το αντίδοτο της πολιτικής πλήξης που προκαλεί η μονοτονία της μικροπολιτικής τηλεόρασης. Στη χειρότερη περίπτωση όμως, μπορούν να μας επιστρέψουν στην εποχή της πλαστικής σημαιούλας, του εθνοσωτήρα ηγέτη ή και, ακόμη χειρότερα, στο χάος της εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ. Η άρνηση της πολιτικής υπήρξε πάντα το λαϊκίστικο όχημα του συντηρητισμού. Η αγανάκτηση, όχι μόνο δεν είναι αρκετή, αλλά γίνεται και επικίνδυνη όταν δεν συνοδεύεται από νηφάλια σκέψη και συγκροτημένες ιδέες.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι που θα έπρεπε να μας αγανακτούν. Οι ίδιοι λόγοι που θα έπρεπε να μας αγανακτούν εδώ και αρκετές δεκαετίες: η διαφθορά κι η γραφειοκρατία, το υπερτροφικό δημόσιο, οι παρασιτικές ομάδες που επιβάλουν την ατζέντα τους με τη βία και τους πολιτικούς εκβιασμούς, ο ασφυκτικός έλεγχος κάθε μορφής επιχειρηματικότητας, ο περιορισμός της ελευθερίας και της δημιουργικότητας, το απαίσιο δημόσιο σχολείο. Θα μπορούσα να γκρινιάζω μέχρι αύριο... και θα το κάνω. Όχι όμως στις πλατείες όπου θα συνδέεται η φωνή μου με αυτών που ελπίζουν στην κατάρρευση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χτυπώντας ρυθμικά κατσαρόλες και σήμαντρα.

Οι μεγάλες μάχες στη δημοκρατία είναι μάχες ιδεών, όχι πεζοδρομίων. Κερδίζονται στις εφημερίδες και το διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στα βιβλία και την αρθρογραφία των αντιμαχόμενων πλευρών. Κι όταν πλέον καταλήξουν, αν καταλήξουνε ποτέ, στο πεζοδρόμιο, τότε είναι πολύ αργά πλέον για τους ηττημένους. Η μάχη έχει ήδη χαθεί. Οι «αγανακτισμένοι» όμως πολίτες στις πλατείες μας δεν δίνουνε καμία μάχη. Περιφέρουνε απλά μια άμορφη δυσανασχέτηση για τις συνέπειες μιας εποχής που ανεύθυνα επιτρέψαμε όλοι να επιβιώσει πέρα από κάθε όριο.

Αν και το πρώτο ένστικτο του ανήσυχου πολίτη είναι η συμπάθεια για τους «αγανακτισμένους» συμπολίτες του, η συμμετοχή στην άμορφη διαμαρτυρία της πλατείας – όσο διασκεδαστική κι αν είναι – δεν προσφέρει καμία λύση. Ενισχύει απλά το λευκό θόρυβο (white noise) στην πολιτική και προσφέρει τροφή στα θηρία του λαϊκισμού.

15 Σχόλια:

kkrk είπε...

Από μικρό παιδί μου έλεγαν ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τα πράγματα.
Απο τότε που άρχισα να καταλαβαίνω την απαισιότητά του κόσμου, θυμάμαι το συγκαταβατικό χαμόγελο των γονιών μου, αυτό που έλεγε "χα, μόλις το παιδί μας κατάλαβε και άρχισε να ονειρεύεται, ας γελάσουμε!"
Τότε μου εμφυτεύτηκε αυτή η πεποίθηση, ότι, όσο και να θέλω και όσο κι αν έχω δίκιο, όσο κι αν φωνάξω, δε γίνεται τίποτα.
Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιώθηκε, πολλές φορές όσο μεγάλωνα, βρίσκοντας ιδεολογικούς τοίχους κάθε φορά που προσπαθούσα να δράσω απέναντι σε κάτι που μου φαινόταν άδικο.
Κάθε ομάδα, κάθε πορεία, κάθε προσπάθεια είχε ξαναγίνει, είχε αγνοηθεί και είχε αποτύχει.
Κατέληξα να σνομπάρω τους πάντες. Όλες οι απόπειρες διαμαρτυρίας για το οτιδήποτε παράλογο, ήταν λάθος και δεν άξιζε καν να παρευρεθώ.

Τώρα που γίνεται κάτι τόσο διαφορετικό από ότι έχω ζήσει τα 30 χρόνια που υπάρχω, είπα να του δώσω μια ευκαιρία.

Αν εσύ, που τόσο καιρό αδρανούσες, πλην όμως έκρινες, σκεφτόσουν, θύμωνες, με όλη αυτή την υποκρισία, δεν βρήκες ως τώρα κάτι που να σε εκφράσει ώστε να πάρεις θέση, τότε ίσως τώρα, εκεί που χωράνε όλοι και μιλάνε όλοι, και είδικά τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι, ίσως βρεις εκεί μια φωνή για να μιλήσεις.
Αν δεν σου αρέσει ο δρόμος και το πεζοδρόμιο ως μέσο, τότε σκέψου πόσα πράγματα έχουν κατακτηθεί ανα τους αιώνες εκεί, στην άσφαλτο και στα πλακάκια.
Η παιδεία, η επικοινωνία δεν είναι αποκυήματα των μμε, γίνονται πραγματικότητα μόνο όταν βρεθείς με άλλους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να λύσουμε όλα όσα μας έχουν πλακώσει.
Όμως αν δε δώσεις τώρα μια ευκαιρία σε αυτό, τότε πότε λες να δώσεις;
Ποια είναι η μαγική συνταγή που περιμένεις;
Ακόμα και αν έρθει ο θεόσταλτος τρόπος διαμαρτυρίας, δεν θα τον ακολουθήσεις γιατί έτσι έχεις μάθει. Να κρίνεις και να προκαταβάλλεις.
Αν δε θελεις να κάνεις τίποτα για τίποτα, μη λες τίποτα, μην απορρίπτεις όμως ένα κίνημα, που τίποτα ακόμα δεν έχει καταφέρει μεν (εκτός ίσως απο το να κάνει τόσες χιλιάδες κόσμου να συζητάει με όρεξη και να οργανώνεται καθε μέρα και πιο πολύ), δεν σου έχει όμως δώσει και λόγο για να το καταδικάσεις.
Πήγαινε να μιλήσεις για αυτό μέσα σε αυτό για να το αλλάξεις, αλλιώς αστο ήσυχο, δε χρειάζεται εξ αποστάσεως κριτική, δεν έχει ενοχλήσει κανέναν (εκτός ίσως απο κάποιους τους οποίους δε συμφέρει)
Και με το να το απαξιώνεις χωρίς να προτείνεις κάτι άλλο, είναι πολύ πιθανό μια μέρα, να φυτέψεις στα παιδιά σου την ίδια αυτή πεποίθηση, ότι όσο και να θέλουν, όσο κι αν έχουν δίκιο, όσο κι αν φωνάξουν δε γίνεται τίποτα..

Οι "αγανακτισμένοι" σαν ταμπέλα επίσης είναι αρκετά παρεξηγήσιμη.
Είναι απλά χιλιάδες κόσμου που διαμαρτύρεται και ψάχνει διέξοδο. Θα μπορούσες αντίστοιχα να γράψεις ένα άρθρο για το γιατί δεν είσαι ανάμεσα στους χιλιάδες κόσμου που διαμαρτύρονται και ψάχνουν διέξοδο;

(το δεύτερο πρόσωπο είναι ο τρόπος της γραφής και όχι προσωπική επίθεση)

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

“Και με το να το απαξιώνεις χωρίς να προτείνεις κάτι άλλο, είναι πολύ πιθανό μια μέρα, να φυτέψεις στα παιδιά σου την ίδια αυτή πεποίθηση, ότι όσο και να θέλουν, όσο κι αν έχουν δίκιο, όσο κι αν φωνάξουν δε γίνεται τίποτα…”
Το αντίθετο θα έλεγα. Πρέπει να σηκωθούμε όλοι, ο καθένας από τη μεριά του, και να κάνουμε ξεκάθαρο τί θέλουμε. Μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το αποκτήσουμε. Ωστόσο, αν αυτό που θέλουμε είναι «να καεί η βουλή» ή να χειροκροτούμε τους συνομωσιολόγους της Σπίθα, you can count me out. Όταν ακουστεί κάποια συγκεκριμένη άποψη με την οποία μπορώ να συμφωνήσω, θα κατέβω κι εγώ να την υποστηρίξω. Μέχρι τότε, εμμένω στις παρατηρήσεις μου.

Δεν είμαι κατά της διεκδίκησης. Διαφωνώ απλώς με την άμορφη και άσκοπη δυσανασχέτηση. Δεν προσφέρει πολλά πράγματα στη συζήτηση.

kkrk είπε...

Να σηκωθεί ο καθένας απο τη μεριά του και να κάνει ξεκάθαρο τι θέλει. Αυτό δε συμβαίνει και τώρα;
Θεωρείς ότι έπρεπε να συμβαίνει κάπου αλλού τοπικά, ή μήπως με το να σηκωθεί εννοείς να σηκώσουμε άρθρα στο ιντερνετ;
Και επιπλέον, ακριβώς επειδή στην πλατεία σηκώνεται ο καθένας και κάνει ξεκάθαρο τι θέλει, και επειδή αυτοί είναι πολλοί, ακούς και πράγματα που εσύ δε θέλεις.
Για να γίνει η φάση πιο κοντά στα μέτρα σου, ένας τρόπος υπάρχει. Να πας και να κάνεις την πρόταση που θέλεις να ακούσεις. Έτσι ακριβώς διαμορφώνονται τα "θέλω" της συνέλευσης.
Τα συνθήματα που ως τώρα ακούγονται δεν είναι απόψεις, ούτε προτάσεις, είναι νομίζω ξεκάθαρα συμβολικά.

dutchGR είπε...

Ο όχλος της σιωπής και του καναπέ είναι αυτός που έγινε εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτων πολιτικών και μας οδήγησε στη κατάσταση που βρισκόμαστε.
"Οι μεγάλες μάχες στη δημοκρατία είναι μάχες ιδεών, όχι πεζοδρομίων. Κερδίζονται στις εφημερίδες και το διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στα βιβλία και την αρθρογραφία των αντιμαχόμενων πλευρών"
Αυτό θα ήταν εφικτό σε μια δημοκρατία συμφωνώ, αλλά εσείς θεωρείτε ότι έχουμε δημοκρατία? Και δεν ρωτώ ειδικά για την Ελλάδα αλλά και γενικότερα για την Ευρώπη σαν ΕΕ.
Τα σχόλια του/της kkrk με καλύπτουν απόλυτα

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

"Να σηκωθεί ο καθένας απο τη μεριά του και να κάνει ξεκάθαρο τι θέλει. Αυτό δε συμβαίνει και τώρα;"

Όχι. Δεν συμβαίνει αυτό τώρα. Αυτά που ακούμε - πέρα από τις γραφικότητες της Σπίθα - δεν περιλαμβάνουν καμία επιθυμία, κανένα όραμα, κανένα αίτημα. (Εκτός αν το 'δεν πληρώνω' και το 'να καεί η βουλή' είναι κατά τη γνώμη σας άξια συζήτησης.)

Και ναι, πιστεύω ότι έχουμε δημοκρατία στη χώρα μας και γενικότερα στην ΕΕ. Προβληματική; Ίσως. Σίγουρα όχι τέλεια. Πιθανότατα όμως την καλύτερη που έχουμε δει στην μέχρι τώρα ιστορία του πλανήτη.

Tic Tac είπε...

@ kkrk

Μιλας καλα.

@ Γ. Σ.

Αν βρεθεις κοντα μας θα διαπιστωσεις οτι ο πολιτικος λογος (για μενα ανακλαστικος και χυδαιος) των πολιτων της Αμαλιας διαφερει απο το λογο της λαικης συνελευσης. Κακως (συμφωνω), εχει δημιουργηθει διχασμος στο επιπεδο της αρθρωσης αλλα συμβαινει και δεν μπορω να στο αποκρυψω. Συνεπως, το να προσαπτεις το μηδενισμο του οχλου (που συμφωνω) στο πληθος της πλατειας που προσπαθει (ανεπιτυχως, συμφωνω) ειναι μη εγκυρο. Προσπαθεια καταβαλλεται και στο νετ και στην πλατεια να προκυψει πολιτικη θεση και προτασεις. Να σου πω κι ενα νεο : εχουμε προτασεις. Εργαζομαστε σιωπηλα για ενα συστημα πιο δικαιο (οχι το δικαιοτερο ολων), πιο χαρουμενο και πιο ανεκτικο. Αυτα, βεβαια, δεν αποσπουν την προσοχη σας απο τα πυροτεχνηματα ουτε του "ουστ" ουτε των πετρινων λογων της συνελευσης. Αλλα υπαρχουμε. Και δικτυωνομαστε με τις ιδεες μας και τα προσωπα μας. Μεχρι να ακουστουμε, απο σας, ζηταμε συμπαρασταση, οχι κριτικη. Ειναι κριμα, ειμαστε τα παιδια σας που μας μαθατε τη ανηθικοτητα και τωρα μας ζητατε να μη σας σιχαθουμε. Δε γινεται ομως αυτο, ετσι δεν ειναι;

Υπομονη. Εχουμε αρκετους να αντιμετωπισουμε απεναντι μας. Αυτοι αρκουν. Μην εχουμε κι εσας.

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

:)
Δεν ξέρω πόσο χρονών είστε, αλλά δύσκολα θα μπορούσατε να είστε παιδιά μου. (Damn… μάλλον ο λόγος μου είναι πιο γερασμένος από όσο νόμιζα…)
Ωστόσο, μακάρι να ακουστούν αυτές οι προτάσεις και τότε θα τις συζητήσουμε επί του συγκεκριμένου. Η κριτική όμως των φαινομένων μου περιέγραψα, δεν αναιρείτε από την παρουσία προτάσεων κάπου και από κάποιους. Όπως γράφω αυτό που φοβάμαι είναι «μια οχλοκρατία της πλατείας, όπου κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν, λίγοι ξέρουν τί θέλουν, και ακούγονται μόνο όσοι φωνάζουν πιο δυνατά.»
Το «πιο δίκαιο σύστημα» είναι μια έννοια που μου διαφεύγει. Δεν σημαίνει τίποτα από μόνη της και δεν προσθέτει τίποτα στη συζήτηση. Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό που υποστηρίζει είναι πιο άδικο – ούτε ο φασίστας, ούτε ο κομουνιστής, ούτε ο σοσιαλδημοκράτης, ούτε ο φιλελεύθερος. Κι αν μια έννοια μπορεί να σημαίνει τα πάντα, μάλλον δεν σημαίνει τίποτα απολύτως.
«Ειναι κριμα, ειμαστε τα παιδια σας που μας μαθατε τη ανηθικοτητα και τωρα μας ζητατε να μη σας σιχαθουμε. Δε γινεται ομως αυτο, ετσι δεν ειναι;»
Εγώ προσωπικά δεν δίδαξα σε κανέναν την ανηθικότητα. Αν και, ακόμη κι αν το έκανα, αυτό δεν θα σήμαινε ότι θα ήταν αυτό αιτία να με σιχαθεί κανείς. Κι αν θα με σιχαθεί κανείς, ελπίζω να το κάνει για κάτι που έκανα ή είπα εγώ προσωπικά – όχι με βάση κάποια αφηρημένη αίσθηση κατηγοριοποίησης.

Tic Tac είπε...

Να συμφωνησουμε οτι οι νομοι εκφραζουν το δικαιο; Ας συμφωνησουμε.
Να συμφωνησουμε οτι οσο πιο πολυ προσεγγιζουμε την πραγματικη εφαρμογη τους γινομαστε πιο δικαιοι; Ας συμφωνησουμε.

Αυτο το δικαιο σου ειναι χειροπιαστο και καταληπτο;
Παμε γι αυτο, λοιπον, και βλεπουμε. :)

Μην μου βαζεις τρικλοποδιες περι κατηγοριοποιησης ομως, ειπα να μιλησω χαλαρα και συναισθηματικα. :)

Στην οικογενεια του καθενος εχουμε παραδειγματα προς αποφυγη. Κι εγω καλο παιδι θεωρω οτι ειμαι, δεν εχω γλυψει, δεν εχω κλεψει/φοροδιαφυγει/κτλ.

Επισης ειμαι ~ 30.

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

"Να συμφωνησουμε οτι οι νομοι εκφραζουν το δικαιο;" - όχι πάντα.

"Να συμφωνησουμε οτι οσο πιο πολυ προσεγγιζουμε την πραγματικη εφαρμογη τους γινομαστε πιο δικαιοι;" - μάλλον όχι

"Αυτο το δικαιο σου ειναι χειροπιαστο και καταληπτο;
Παμε γι αυτο, λοιπον, και βλεπουμε." - αυτό είναι λοιπόν το αίτημα; η εφαρμογή των νόμων; (Κι εγώ που νόμιζα ότι θέλουμε άλλους νόμους, ή πιο λίγους νόμους...)

kouk είπε...

Θα μπορούσατε ίσως να συμφωνήσετε ότι το κράτος δικαίου (rule of law) - που μας λείπει σε αυτή τη χώρα - είναι ένα δίκαιο αίτημα. Θα μπορούσατε να συμφωνήσετε και σε άλλα. Ίσως όχι, αλλά ίσως ναι.

Πάντως πράγματι από τα όσα έχω δει και εγώ στην πλατεία η συνέλευση έχει βρει ένα modus και συντάσσει ιδέες και προτάσεις (φαίνεται π.χ. ότι έχει προταθεί η λειτουργία κάποιου alt currency στυλ hours). Το φυσικό όμως "πρόβλημα" είναι ότι αυτές οι προτάσεις εκφράζουν κυρίως όσους έχουν επιλέξει να πάνε στη συνέλευση και να συμμετέχουν. Είναι αυτό ένα μοιραίο αμεσοδημοκρατικό μειονέκτημα; δεν ξέρω.

Δεν με πειράζει που οι απόψεις που εκφράζονται στη συνέλευση δεν με βρίσκουν σύμφωνο στην πλειονότητα τους. Αυτά έχει ο κοινωνικός πειραματισμός, και δεν με φοβίζει καθόλου. Το θέμα που βλέπω εγώ με την συνέλευση είναι ότι είναι too little - too late. Δεν προλαβαίνει η συνέλευση όσων χιλλιάδων ανθρώπων και αν βρίσκονται στο Σύνταγμα να καταστήσει ανενεργή την κοντοπρόθεσμη απειλή του χρέους. Επομένως το σοβαρότερο ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί οποιαδήποτε συνέλευση αυτή τη στιγμή, είτε λέγεται Βουλή είτε Πλατεία, είναι εάν χρειαζόμαστε από τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα ένα σωσίβιο ή δεν το χρειαζόμαστε. Εάν το χρειαζόμαστε τότε η συζήτηση είναι απλά ποιος από εμάς μπορεί να διαπραγματευτεί ένα καλύτερο "σωσίβιο" και όχι εάν θα το δεχτούμε ή όχι. Beggars can't be choosers.

Επομένως το πρόβλημα της συνέλευσης δεν είναι ότι δεν έχει όραμα ή ιδέες αλλά ότι δεν έχει ούτε την νομιμοποίηση ούτε τα μέσα για να πάρει τις αποφάσεις που χρειάζεται να παρθούν σήμερα αντί για αύριο.

Αλλά παρ'όλο αυτό αξίζει να δωθεί ζωή σε αυτό το πράγμα και κατεύθυνση μακριά από την Σπίθα και τους λοιπούς ηλίθιους που την περιτρυγυρίζουν γιατί εάν πετύχει να αρθρώσει υπεύθυνο λόγο και να αναλάβει υπεύθυνη δράση (όχι ντου στην Βουλή κ.λπ. πίπες) τότε η αξία θα είναι ανεκτίμητη για το πολιτικό μέλλον της χώρας.

Tic Tac είπε...

@ Γ. Σ.

Ελα τωρα εξυπνακιζεις και αρχιζω να βαριεμαι.

Αμα γραφεις " Το «πιο δίκαιο σύστημα» είναι μια έννοια που μου διαφεύγει." μην ερχεσαι μετα να το παιζεις κυνικος οτι : δεν ξερω τι ειναι δικαιο αλλα ΑΥΤΟ που λες εσυ ΤΤ ειναι κατωτερο των περιστασεων που εγω οριζω. Ημαρτον δηλαδη.
Τοτε πώς ξερεις οτι η εφαρμογη ειναι ελασσον ζητημα; Ή εχεις κριτηριο ή το παιζεις χαζος και εξυπνακιας.

Ξεκαθαρισου ή να μην χανουμε και χρονο...

Επισης, αιτηματα κανουν οι αιτουντες, count me out. Kαι αν ΘΕΛΟΥΜΕ τοτε με χαρα να ΣΕ ΔΟΥΜΕ. :)

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

@TT: Λυπάμαι που τα όσα γράφω σου φαντάζουν κυνικά.

Εξακολουθώ να μην κατανοώ τί σημαίνει "το πιο δίκαιο σύστημα" για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω προσωπικές προτιμήσεις, απόψεις περί δικαίου και πολιτικές αρχές. Και μέσα σε αυτές είναι σίγουρα και το κράτος δικαίου που αναφέρει ο kouk, όπως και ο σεβασμός και η εφαρμογή των νόμων. Δεν έχω ακούσει όμως από κανέναν "αγανακτισμένο" αυτό το αίτημα - άλλα αστεία ακούγονται.

Υ.Γ. Αν ρίξεις μια ματιά και στα υπόλοιπα κείμενα του blog, μάλλον θα μπορέσεις να συμπεράνεις ότι δεν είμαι αδιάφορος πολίτης. Αγανακτισμένος είμαι - αλλά και με αυτούς που βρίσκονται στο Σύνταγμα...

spanagas είπε...

ΚΑΙ ΕΣΥ ΦΙΛΕ ''ΜΗ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΕ'' ΑΠΑΞΙΩΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΥΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ. ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΣ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΩΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ

Γ.Σαρηγιαννίδης είπε...

Αγαπητέ/ή κ. spanagas,
Αν ρίξετε μια ματιά στο συγκεκριμένο blog, θα δείτε ότι και διέξοδο προτείνω και κάνω ότι περνάει από το χέρι μου.
Απλά, διαφωνώ με τις άχρωμες αοριστολογίες που καταλήγουν να καπελώνονται από τα άκρα. Σε βάρος της νηφάλιας συζήτησης και της αναζήτησης λύσεων.

Αν σηκώθηκες από τον καναπέ σου για να κατέβεις στο Σύνταγμα και να φωνάξεις "ουστ, ρε!", αυτό που θα σου πρότεινα είναι να γυρίσεις άμεσα στον καναπέ σου.

Ανώνυμος είπε...

Φίλτατε Σαρηγιαννίδη, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά, βγαίνεις απόλυτα αληθινός.... Πράγματι οι αγανακτισμένοι με είχαν αγανακτήσει!!! Από τις πρώτες ημέρες το έλεγα, παρότι μόλις σήμερα είδα το άρθρο σας.. Τι λένε άραγε οι συννομιλητές σας σήμερα? καταλάβαν άραγε το βλακώδες των συγκεντρώσεών τους? Ή σαν κλασικοί φραπεδο-ελληναράδες ακόμα επιμένουν? Μάλλον το δεύτερο και γί αυτό δεν πάμε ακόμα καλά σαν χώρα.... Και μόνο που θυμάμαι την απάντηση αγανακτισμένου στο γιατί είναι στο Σύνταγμα, ότι είναι άνεργος και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το............. διακοποδάνειό του, δείχνει το επίπεδο των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί....
Σε βρίσκω πολύ αντικειμενικό και χωρίς παρωπίδες και με χαρά θα σε παρακολουθώ από εδώ και στο εξής...