Το Ζάππειο ΙΙ, πέρα από τετριμμένες παραδοχές (περί της μείωσης της φορολογίας και των αποκρατικοποιήσεων), δεν περιείχε ούτε μία πρόταση που μπορεί να σταθεί σε δεύτερη σκέψη. Φαίνεται ότι η ηγεσία της ΝΔ παραμένει πεπεισμένη ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οι μισές αλήθειες, τα ευχολόγια και οι λαϊκισμοί. Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί ο ισχυρισμός ότι το Μνημόνιο «προκάλεσε τη μεγαλύτερη ύφεση από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα», ούτε το «εκεί που μας έφτασε το ΠΑΣΟΚ, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πια». (Παρουσιάζοντας ταυτόχρονα 7 τέτοιες «εύκολες» λύσεις!!)
Στο μόνο σημείο που μπορώ να συμφωνήσω με τον κ. Σαμαρά είναι στην άρνησή του να συναινέσει σε κάτι με το οποίο διαφωνεί. Η πολιτική είναι ο χώρος της διαφωνίας και της αμφισβήτησης, όχι της συναίνεσης και της σύμπνοιας. Ένας πολιτικός μονόδρομος που δεν αμφισβητείται από κανέναν είναι η μεγαλύτερη απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν καταφέρνω ωστόσο να συμφωνήσω σε τίποτα άλλο με τον αρχηγό της ΝΔ. Απεναντίας, εντοπίζω διάφορα σημεία στην ομιλία του που αν ποτέ γινότανε πράξη θα οδηγούσανε τη χώρα σε ακόμη χειρότερη πορεία από αυτή που ακολουθεί σήμερα και θα καταδικάζανε πολλές γενιές ακόμη στο βάλτο του κρατισμού. Ο κ. Σαμαράς προτείνει ως διέξοδο από την κρίση το ίδιο το δηλητήριο που την προκάλεσε: περισσότερο, μεγαλύτερο και πιο απλωμένο κράτος. Κάτι σαν πολιτική ομοιοπαθητική δηλαδή.
Ας υποθέσουμε ότι μπορεί κανείς να πειστεί για την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητα του σοσιαλδημοκρατικού μανιφέστου της ΝΔ. Ποιος όμως, πέρα ίσως από τους επιτήδειους μικροαπατεώνες της σύγχρονης μαύρης οικονομίας, μπορεί να συμφωνήσει με την πλήρη κατάργηση του Κράτους Δικαίου που προτείνει ο κ. Σαμαράς; Αναφέρομαι φυσικά στη «νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων» και την «κατάργηση του «πόθεν έσχες» κατοικίας», που επιδοτούν την ανομία και στρέφονται κατάφορα ενάντια σε κάθε έννοια πολιτικής ομαλότητας και κάθε αίσθηση Δικαίου. Όταν ο αρχηγός του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας υπόσχεται την επιβράβευση της παρανομίας και την ανοχή στην παραοικονομία, τότε ο πολιτικός μας πολιτισμός βρίσκεται όντως σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που φοβόμαστε.
Ο κ. Σαμαράς χαρακτηρίζει το ζήτημα των αυθαιρέτων κτηρίων «τη μεγαλύτερη εκκρεμότητα των προηγούμενων δεκαετιών» και έχει ίσως δίκιο. «Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάνω από ένα εκατομμύριο αυθαίρετα χτίσματα σε όλη την Ελλάδα», μας λέει, ωσάν το μέγεθος της παρανομίας να αποτελεί επιχείρημα υπέρ της ανοχής της. Πιθανότατα, με την πρότασή του αυτή ο κ. Σαμαράς να εξασφάλισε την ψήφο κάποιου ποσοστού από αυτούς τους ένα εκατομμύριο παραβάτες. Πιθανό επίσης, αν ποτέ βρεθεί στην κυβέρνηση, να πραγματοποιήσει και την υπόσχεσή του. Το μήνυμα ωστόσο είναι σαφές: αν υπάρχει ακόμη Έλληνας πολίτης που φοβάται να παρανομήσει σήμερα, θα το μετανιώσει αύριο. Κι όσοι προτίμησαν όλες αυτές τις δεκαετίες να σεβαστούν τους νόμους του κράτους, αναλαμβάνοντας και τα όποια επιπλέον κόστη που αυτό συνεπάγεται, θα πρέπει να αισθάνονται σήμερα ανόητα θύματα μιας πολιτείας που επιμένει να επικροτεί τις σκοτεινές συναλλαγές και την παράκαμψη κάθε θεσμού.
Πριν από λίγες μέρες, ο πρώην υπουργός κ. Παυλόπουλος κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές: «η εφαρμογή του Μνημονίου οδηγείται σε αδιέξοδο αφού αποτελεί ένα νεοφιλελεύθερο -κατά τα «πρότυπα» της σχολής του Σικάγο- μίγμα πολιτικής το οποίο θα καταδικάσει τον τόπο, βυθίζοντας του Έλληνες πολίτες στην ανέχεια». Με το Ζάππειο ΙΙ, ο κ. Σαμαράς αντιπροτείνει την επιστροφή σε μια σοσιαλδημοκρατία του κρατικισμού και της ανομίας. Περιμένω τη στιγμή που ο κ. Σαμαράς θα αιτηθεί στον πρόεδρο της Βουλής να μεταθέσει τα έδρανα της ΝΔ αριστερότερα του ΣΥΝ και πιο κοντά στο φυσικό τους χώρο: αυτόν της συντηρητικής, πατριωτικής Αριστεράς.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου