Αν και δεν είμαστε μόνο προϊόντα του περιβάλλοντός μας, όπως αφελώς πιστεύαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια, μόνο κάποιος αλαζονικά ανόητος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι και το περιβάλλον μας που μας καθορίζει. Γυρίζοντας λοιπόν από μια πολύ σύντομη εβδομάδα στην απολαυστική Τοσκάνη, η εικόνα της πόλης μας μου φάνηκε περισσότερο απογοητευτική από όσο θα μπορούσε να εξηγήσει η επιστροφή στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Από τα καταπράσινα δρομάκια της Φλωρεντίας, το Δαβίδ του Michelangelo και την Άνοιξη του Botticelli, ο ανδριάντας του Πύρρου και το άγαλμα της Ολυμπιάδας περικυκλωμένα από κακόγουστα κτήρια εγκαταλειμμένα στη φθορά του χρόνου φαντάζουν σάλτο στο κενό της κακογουστιάς. Κι αν η οικονομική κρίση θα μπορούσε ίσως να προσφέρει μια κάποια δικαιολογία για τη βρώμα και την εγκατάλειψη δρόμων και κτηρίων, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κακή αισθητική της μικροπολιτικής.
Έψαξα λιγάκι, κι από ό,τι διαβάζω, κάποιος κύριος Μιχάλης Σέρβος, πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής, φαίνεται να έχει κάποια προσωπική εμμονή με το βασιλιά Πύρρο. Ένα φιλοπόλεμο και ματαιόδοξα αιμοβόρο βασιλιά της αρχαιότητας που απλά έτυχε να αναπτύξει τη δράση του στην περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει και τη δική μας πόλη. Κι όσο σεβασμό κι αν έχω στις προσωπικές εμμονές, έχω ελάχιστη ανοχή για όσους θέλουν να τις επιβάλουν στους υπόλοιπους πολίτες χρησιμοποιώντας τις πολιτικές τους διασυνδέσεις. Κι όμως, ο κύριος αυτός κατάφερε να μετονομάσει το αεροδρόμιο της πόλης σε αεροδρόμιο Βασιλεύς Πύρρος και να επιβάλει στο κέντρο της πόλης δύο από τα πιο κακόγουστα αγάλματα που μπορεί να συναντήσει κανείς στη σύγχρονη Ευρώπη: την Ολυμπιάδα και το βασιλιά Πύρρο με σηκωμένο το δεξί χέρι σε στάση μικροχιτλερικής αποφασιστικότητας. Το άγαλμα της Ολυμπιάδος φαίνεται να έχει «φιλοτεχνηθεί» (πόσο παράταιρη ακούγεται αυτή η λέξη στη συγκεκριμένη περίπτωση!!) με «την οικονομική υποστήριξη των Ηπειρωτών και Φίλων της Αμερικής», ενώ ο ανδριάντας του Πύρρου αποκλειστικά με έξοδα του ιδίου του κυρίου Σέρβου. Κι όλα αυτά βέβαια, με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου.
Έτσι, η πλατεία της πόλη μας έγινε η βάση του κακότεχνου ανδριάντα ενός στρατηγού της αρχαιότητας που η μόνη του κληρονομιά είναι η ταύτιση του ονόματός του με την έννοια της στρατηγικής ανοησίας.
Από τα καταπράσινα δρομάκια της Φλωρεντίας, το Δαβίδ του Michelangelo και την Άνοιξη του Botticelli, ο ανδριάντας του Πύρρου και το άγαλμα της Ολυμπιάδας περικυκλωμένα από κακόγουστα κτήρια εγκαταλειμμένα στη φθορά του χρόνου φαντάζουν σάλτο στο κενό της κακογουστιάς. Κι αν η οικονομική κρίση θα μπορούσε ίσως να προσφέρει μια κάποια δικαιολογία για τη βρώμα και την εγκατάλειψη δρόμων και κτηρίων, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κακή αισθητική της μικροπολιτικής.
Έψαξα λιγάκι, κι από ό,τι διαβάζω, κάποιος κύριος Μιχάλης Σέρβος, πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής, φαίνεται να έχει κάποια προσωπική εμμονή με το βασιλιά Πύρρο. Ένα φιλοπόλεμο και ματαιόδοξα αιμοβόρο βασιλιά της αρχαιότητας που απλά έτυχε να αναπτύξει τη δράση του στην περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει και τη δική μας πόλη. Κι όσο σεβασμό κι αν έχω στις προσωπικές εμμονές, έχω ελάχιστη ανοχή για όσους θέλουν να τις επιβάλουν στους υπόλοιπους πολίτες χρησιμοποιώντας τις πολιτικές τους διασυνδέσεις. Κι όμως, ο κύριος αυτός κατάφερε να μετονομάσει το αεροδρόμιο της πόλης σε αεροδρόμιο Βασιλεύς Πύρρος και να επιβάλει στο κέντρο της πόλης δύο από τα πιο κακόγουστα αγάλματα που μπορεί να συναντήσει κανείς στη σύγχρονη Ευρώπη: την Ολυμπιάδα και το βασιλιά Πύρρο με σηκωμένο το δεξί χέρι σε στάση μικροχιτλερικής αποφασιστικότητας. Το άγαλμα της Ολυμπιάδος φαίνεται να έχει «φιλοτεχνηθεί» (πόσο παράταιρη ακούγεται αυτή η λέξη στη συγκεκριμένη περίπτωση!!) με «την οικονομική υποστήριξη των Ηπειρωτών και Φίλων της Αμερικής», ενώ ο ανδριάντας του Πύρρου αποκλειστικά με έξοδα του ιδίου του κυρίου Σέρβου. Κι όλα αυτά βέβαια, με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου.
Έτσι, η πλατεία της πόλη μας έγινε η βάση του κακότεχνου ανδριάντα ενός στρατηγού της αρχαιότητας που η μόνη του κληρονομιά είναι η ταύτιση του ονόματός του με την έννοια της στρατηγικής ανοησίας.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου